Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Ο ΜΕΤΕΩΡΙΤΗΣ ΠΑΙΖΕΙ ΤΑΒΛΙ !

Παίζω πλακωτό και κουνάω τα ζάρια. Έρχονται οι πεντάρες, λέω με σιγουριά 
και φυσικά, έρχονται. 
Η παραμάνα του μισητού αντιπάλου πιάνεται αιχμάλωτη κι απορώ γιατί συνεχίζει να παίζει, ούτε στη φυλακή δεν το παίζουν τέτοιο καταδικασμένο παιχνίδι.
Πόσα αυτάκια έχει ο λαγός; ρωτάω το θύμα και γελάω σαρδόνια. Με μισεί γιατί ξέρει πολύ καλά πως τ' αυτάκια του λαγού είναι δύο, όσα και τα παιχνίδια
που θα χάσει. Το ξέρω πως είμαι μεγάλη κουφάλα όταν παίζω τάβλι, αλλά είναι ψυχολογικό, παίρνω τον αέρα του αντιπάλου. Αν δεν πιστεύεις στα ζάρια που κρατάς, πάνε παίξε τόμπολα κι άσε το τάβλι για τους πιο μοχθηρούς. Το τάβλι είναι ένα αιμοβόρο παιχνίδι που κακά τα ψέματα, ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις…

Αυτός που χάνει σου δίνει το δικαίωμα να τον κάνεις σάκο του μποξ. Μπορείς να τον αποκαλείς "κακομοίρη" κουνώντας το κεφάλι, «ψυμάρι», «κορόιδο της τράπουλας», αλλά αν έχει καλό ζάρι αρχίζεις την μουρμούρα για να τον ζαλίσεις και κυρίως για να τον αποπροσανατολίσεις! Του λες στεγνά πως είναι μεγάλο φάντασμα, πως παίζει με τον κώλο, πως παίζει κινέζικο τάβλι και γενικά, του σπας τον τσαμπουκά και φυσικά τη ζαριά, αν αυτό επιτρέπεται. «Κομμένη» του λες κι άμα δεις ότι έχει ρίξει εξάρες, έχεις ξορκίσει το κακό! Βουτάς τα ζάρια κι αρχίζεις το ρεσιτάλ. Συγχρόνως τον ρωτάς που έχει μάθει τάβλι και πόσα ακριβώς χρόνια παίζει.

Όσο το παιχνίδι συνεχίζεται του λες ότι δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον ως παίκτης και του δημιουργείς ψυχολογικά τραύματα, καθώς προσθέτεις ότι παραδίδεις σεμινάρια και μάλιστα τζάμπα! Του εξηγείς ότι μπορεί μεν να χάσει αλλά τουλάχιστον μαζί σου, έχει την ευκαιρία να μάθει τάβλι, 
να αναβαθμιστεί ως παίκτης - και ο άμοιρος γίνεται με μαγικό τρόπο, θύμα, τόση κατάρα που του ‘χεις ρίξει δεν γίνεται να μην πιάσει τόπο! Κάποια στιγμή, το παιχνίδι τελειώνει. Πέντε μηδέν!

Νιώθω εναρμονισμένη με το σύμπαν, η ενέργειά μου βρίσκεται στο μάξιμουμ, η αδρεναλίνη μου στο φουλ, όλα κι όλα, η νίκη απαιτεί ενέργεια αλλιώς δεν σε ανταμείβει. Έρχεται το επόμενο θύμα και πιάνει καρέκλα.
Στα πέντε; σε ρωτάει.
Στα πέντε, του απαντάς ψυχρά και πιάνεις πρώτος τα ζάρια. Κι αυτό είναι ψυχολογικό!
Και κερδίζεις ξανά. Επειδή δεν γίνεται όμως να κερδίζεις πάντα, ένα είναι το μυστικό και θα σας το πω γιατί άμα δεν σας το πω θα είμαι κακιά :




Πρέπει να ξέρεις πότε να σταματήσεις.



* Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ βρίσκεται στο www.pswnio.gr. Την δανείζομαι κι ελπίζω να μην πάω φυλακή γι' αυτό. Αλλά κι αν πάω, δεν βαριέσαι, τάβλι θα παίζω κι εκεί. Πρέπει να εξασφαλίσω τα τσιγάρα μου εξάλλου.

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ !

Όλα άρχισαν όταν μία βιοδιασπώμενη σακούλα μου έμεινε κυριολεκτικά στα χέρια.
Όντας πονόψυχος άνθρωπος, την πόνεσα την σακούλα, ποτέ μου δεν είχα δει μια σακούλα να λιώνει έτσι ξεκούδουνα κι απευθύνθηκα στον συζυγό μου - που ήξερε τα πάντα για τις βιοδιασπώμενες σακούλες - και φρόντισε να μου εξηγήσει με απλά λόγια για το "φαινόμενο της βιοδιάσπασης". Όταν κατατοπίστηκα, πολύ το χάρηκα που έτσι τα σκουπίδια λιγοστεύουν κι άλλαξα γνώμη για την πεθαμένη σακούλα και την είδα μ' άλλο μάτι. Μιλώντας όμως για τη διάσπαση, θυμήθηκα πως κάποτε στο σχολείο, σε ένα άγνωστο για μένα μάθημα μιας και το μισούσα, μας έμαθαν τι είναι η διάσπαση του ατόμου. Πώς ήρθε η κουβέντα όμως στη διάσπαση των κομμάτων!
Αναρωτέμαι αυτό. Ο Σύριζα θα διασπαστεί. Το ΠΑΣΟΚ, σιγά-σιγά κομμάτια θα γίνει. Η Νουδού έχει διασπαστεί. Που σημαίνει ότι θα προκύψουν πολλά κόμματα, που σημαίνει, αφελώς θα πιστέψουμε ότι θα υπάρχει πολυφωνία. Λάθος.
Tους ίδιους θα φάμε στη μάπα. Με άλλο όνομα. Με καινούργιο σλόγκαν. Με υποσχέσεις. Με όραμα. Βρε άει στο διάολο όλοι! Που θα έπρεπε, ΕΣΕΙΣ να... διασπαστείτε, ως άτομα - όχι ως κόμματα, να γίνει ένα μικρό τεχνολογικό θαυματάκι και όλοι εσείς οι μη-βιοδιασπώμενοι, να εκραγείτε και να εξαφανιστείτε από προσώπου γης!  Και γρήγορα!
Θα έλεγε κανείς πως για να εξαφανιστεί ένα πρόσωπο από τη γη, πρέπει να πέσουν μπόμπες. Όχι, δεν είμαι υπέρ των μπομπών και της βίας. Ένα γιαουρτάκι όμως θα το εκτόξευα ευχαρίστως, οικογενειακή συσκευασία. Τι να λέμε όμως. Πολύ θα ήθελα να ήταν βιοδιασπώμενοι όλοι οι άχρηστοι και οι ψεύτες της φτωχής -και κυριολεκτικά πλέον- αυτής χώρας και έτσι ξαφνικά, όπως ακριβώς έλιωσε η σακούλα χωρίς καμία προειδοποίηση, να λιώσουν κι αυτοί και να εξαφανιστούν και να μείνει μόνο ένα κομματάκι από αυτούς για να μας θυμίζει ότι κάποτε υπήρξαμε πελάτες τους!

Φταίω εγώ μετά που ακούω το Guns Of Brixton?

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

10 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑ (ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ)

1.
ΜΟΥ ΚΟΠΗΚΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
Και τα πόδια. Γιατί, θα το ομολογήσω-να το βγάλω από μέσα μου να μην με βασανίζει, ψήφισα ΠΑΣΟΚ. Που να μου κοβόταν το δεξί από τη ρίζα, γιατί με το δεξί τους ψήφισα. Για να φύγει ο Χοντρός που τα είχε φάει όλα, ψήφισα τον Ψηλό, που και να θέλει να φάει τώρα πια, δεν μπορεί,
γιατί δεν έμεινε τίποτα που να τρώγεται.
Ο οποίος Ψηλός, ή μας δούλευε ψιλό γαζί, ή ζούσε σ' άλλη χώρα, διαλέξτε και πάρτε. Μου τα 'λεγε
ο άντρας μου ότι θα πιαστώ κορόιδο αλλά δεν τον άκουγα. Προσπαθούσε να με πείσει τη μέρα των εκλογών πως δεν γίνεται ένας σοβαρός άνθρωπος (η γυναίκα που παντρεύτηκε συγκεκριμένα), να πάει να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Του είπα να μην κολλάει στο παρελθόν και να δώσουμε μία ευκαιρία στον Ψηλό να πάρει ασίστ και να σκοράρει. Ο Γιάννης ηττήθηκε γιατί δεν έχει ιδέα από μπάσκετ αλλά μούτρωσε. Σίγουρα δεν είχε ονειρευτεί ποτέ ότι θα παντρευτεί έναν Πασόκο που ξέρει από μπάσκετ. Τέλος πάντων, πέρασε ο καιρός και άρχισε η μία τάπα μετά την άλλη. Τα αντικανονικά. Τα μπρος-πίσω. Τι το' θελα το άθλημα;  Κι όπως στο διάσημο ποίημα του Καββαδία, ο ήρωας δεν μπορεί να κάνει κακό σε άλλον παρά μόνο στον εαυτό του, έτσι κι εγώ, αντί να ορθώσω την ανοιχτή μου παλάμη στον Ψηλό, την στρέφω πια στον εαυτό μου τόσο συχνά, που έμαθα απέξω τις γραμμές της ζωής, του πλούτου και οτιδήποτε άλλου βρίσκεται μέσα στην ανοιχτή μου παλάμη…

2.
ΕΒΓΑΛΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΑΧΕΡΙΑ
Τόση μούντζα φέρνει τύφλα, λέει η παράδοση. Πιστή στις ψυχοσωματικές μου εξαρτήσεις, έπραξα ότι και ο Γούντι Άλλεν στο Hollywood Ending, τυφλώθηκα δηλαδή προσωρινά από ενοχές, τύψεις, άγχος (αλλά και από τις μούντζες που λέγαμε). Ο αμφιβληστροειδής μου κλωτσούσε αναίτια τους φακούς επαφής κι εγώ χωρίς φακούς είμαι σαν τον Αλ Πατσίνο στο Άρωμα Γυναίκας. Καλοί μαλάκες κι αυτοί, περίμεναν να παίξει τον τυφλό ο άνθρωπος για να του δώσουν Oscar, τέλος πάντων. Έλεγα ότι ο Μετεωρίτης λειτουργούσε με μία αίσθηση μείον, πες για να είμαι πιστή στο κλίμα που απαιτεί περικοπές, πες γιατί όντως η τόση μούντζα έφερε σκότος. Και να μην θυμάμαι που στο διάολο βρίσκονται τα παλιά μου γυαλιά!

3.
Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ ΒΛΕΠΩ
Όταν η όρασή μου επανήλθε κΙ άρχισα να βλέπω ξανά, έκανα μία καλή κίνηση. Αποσυνδέθηκα από το μόντεμ. Τσάο ίντερνετ! Έμπαινα στα blogs και έβλεπα τη γενική κατακραυγή και είχα ξεμείνει από δικαιολογίες! Πραγματικά, αν και δεν είμαι άνθρωπος που αλλάζω εύκολα μυαλά, αυτή τη φορά τα είχα πάρει στο κρανίο με όλους και περισσότερο με τον εαυτό μου! Έριξα πόρτα στον Μοτζίλα κι άνοιγα μόνο το word για να γράφω. Επίσης, μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο και βγήκα με τρεις τσάντες βιβλία. Ο άντρας μου ήταν εξοστρακισμένος στο μπαλκόνι με το laptop και του είχα ζητήσει να μην με ενημερώνει για τίποτα απ' όσα γίνονται στον κόσμο, εκτός κι αν βγάλει δίσκο ο David Bowie, πράγμα χλωμό έως κάτωχρο. Αποξενώθηκα και διάβασα τόσο πολύ που έπαθα overdose - κι όταν σταμάτησα ν’ απορροφώ τα νοήματα πίσω απ’ τις λέξεις, έκλεισα τα βιβλία και το ‘ριξα στις ταινίες. Κάποια στιγμή, αφού είδα όλη τη φιλμογραφία του Γκοντάρ (φυσικά αστειεύομαι γιατί είναι αδιανόητο να δεις όλες τις ταινίες του Γκοντάρ, δεν θες κιόλας!), έκλεισα και τη μεγάλη οθόνη και μπήκα ξανά στο ίντερνετ. Που να πήγαινα όμως ο άνθρωπος με τέτοια μούτρα; ΚΑΙ Πασόκ ΚΑΙ Ολυμπιακός;!! Σκέφτηκα να φτιάξω νέο blog, να το ονομάσω "πληγωμένος γάβρος" ή κάτι τέτοιο…έπαθα μία κρισάρα ταυτότητας τεράστια λέμε. Άλλαξα κινητό. Άλλαξα τραπέζι στη βεράντα. Πολλά άλλαξα, ευτυχώς, η ιδέα να γίνω ξανθιά πέρασε ξυστά από το μυαλό μου αλλά δεν με άγγιξε...

Δεν έχει 4.
γιατί έχω και δύο παιδιά που σκούζουν γιατί ήρθε η ώρα να πάμε στο πάρκο. Μόλις με ξαναπιάσει κρίση ειλικρίνειας, θα επανέλθω με περισσότερους λόγους που με έκαναν να εξαφανιστώ, ως τότε, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα mails σας, καλά είμαι -εξάλλου κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Βρείτε μόνοι σας τους χιλιάδες λόγους που δεν χρειαζόταν να επιστρέψω (!) και σας φιλώ στη μούρη. Θα σκάσω σύντομα μύτη ξανά, όπως κάθε μετεωρίτης που σέβεται τον εαυτό του!(;)

Και κάτι ακόμα. Ο κόσμος αλλάζει. Αλλά όχι επειδή το θέλουμε εμείς. Το είπαν όμως χρόνια πριν οι THE-THE "If you can't change the world, change yourself", ράιτ; Τα πράγματα είναι χάλια. Και το χειρότερο απ' όλα, ο David Bowie δεν πρόκειται να βγάλει δίσκο κι εγώ δεν έχω πια τι να περιμένω...

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Πάτερ μου, θα είχατε την καλοσύνη να μου δώσετε μια απόδειξη για το μυστήριο;
Τέκνο μου, τα μυστήρια δεν θέλουν αποδείξεις! Πίστευε και μη ερεύνα!
Δεν εννοούσα τέτοια απόδειξη, πάτερ, από τις άλλες εννοούσα, εκείνες που ζητάει η εφορία!
Εδώ, τέκνο μου, ισχύει το "πλήρωνε και μη ερεύνα". Τι να γράψω δηλαδή ο Χριστιανός στην απόδειξη "back vocals 200 ευρό και αμοιβή παπά άλλα 50"; Αμαρτία!
Αμαρτία είναι να μην δίνετε αποδείξεις, πάτερ.
Μα εκεί στηρίζεται όλη η θρησκεία, τέκνο μου! Στο να μην δίνουμε αποδείξεις. Και δεν τα λέω εγώ αυτά, τα λέει ο Θεός! Γιατί ο Θεός δεν χρειάζεται να αποδείξει ότι υπάρχει!
Ο Θεός χρωστάει τόσα πολλά στους ανθρώπους, πάτερ, που έχει μπει στον Τειρεσία εδώ και αιώνες.
Τι'ναι αυτά που λες παιδί μου;! Δεν έχεις τον Θεό σου!
Καλά, αυτός ο Θεός δεν σας λέει να βοηθήσετε λίγο την κακομοίρα την Ελλάδα που έχει βουλιάξει; Να δώσετε κανά οικοπεδάκι να σωθεί η χώρα...
Τι΄ναι αυτά που λες, τέκνο μου; Τι είμαστε εμείς να πουλήσουμε κτήματα, κτηματομεσίτες; Εμείς είμαστε απλά η φωνή του Θεού. Και η φωνή του Θεού μας έχει υπαγορεύσει να μην δίνουμε αποδείξεις. Αποδείξεις να δώσει η επιστήμη. Μην μπλέκουμε τα μπούτια μας, o Θεός να με σχωρέσει για το απρεπές σχόλιο, αλλά άλλο επιστήμη, άλλο θρησκεία. Kαι τώρα θα σας παρακαλούσα να αποχωρήσετε από τον ιερό χώρο γιατί πρέπει να τελέσουμε το επόμενο μυστήριο...

Που πηγαίνουν τα λεφτά σε αυτή τη χώρα... είναι ένα μυστήριο τελικά! 


Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ DJ (ΑΠΟ ΤΟ BRIXTON ΣΤΟ ΜΑΡΑΚΑΪΜΠΟ)



Το ότι είμαι στην κοσμάρα μου τον τελευταίο καιρό, το έχετε καταλάβει.
Εκτός από αφηρημένη, φευγάτη και παρανοϊκή, είμαι και κολληματίας: είναι να μην μου μπει κάτι στο μυαλό. Πάω λοιπόν προχτές να παίξω μουσική με μάτι που γυαλίζει. Μετά το big πάρτι που έγινε το Σάββατο και έπαιζα επί 7 ώρες μουσική-λάτιν και ντίσκο- φορώντας μία τεράστια άφρο περούκα, είχα ανάγκη να καφρίσω. Καθώς πήγαινα στο bar σκεφτόμουν το πρόγραμμα που θα έκανα. Στο μυαλό μου άρχισαν να έρχονται ξεχασμένα ροκ κομμάτια, κομμάτια που σνομπάρ και δεν παίζω πια συχνά.  Τέλος πάντων, για κάποιον λόγο το βράδυ εκείνο ήθελα να παίξω ροκ και καουμπόικα, θα ξέθαβα Σπρίνγκστιν, Ντεβέντρα, Τζόνι Κας και Kinks κι ύστερα θα δυνάμωνα την ένταση και θα συνέχιζα με Ζέπελιν, Στόουνς και Μπόουι. Μέχρι και Όζι Όζμπουρν θα έπαιζα. Μου είχε λείψει αυτό το παλιό καλό πράμα που λέγεται ροκ, μην ξεχνάτε ότι ήταν κι Απόκριες και έπηξα στο λίμπο-λίμπο-λαλα!

Μπαίνω στο μπαρ και σε λίγο γεμίζει. Παίζω Stranglers και Clash όταν μπαίνει στο μπαρ ο Φίλιππος Πλιάτσικας. Έτσι πίστεψα εγώ δηλαδή, γιατί ο άνθρωπος ήταν ίδιος! Φτυστός! Σου λέω, ο τύπος ήταν ο Φίλιππος Πλιάτσικας και δεν το ήξερε!

Μόλις τον είδα πάγωσα. Ρωτήστε και τον φίλο μου τον Ινδικτο εδώ αλλά και εδώ επίσης, πόσο αγαπάμε τους Πυξ-Λαξ, έτοιμοι είμαστε να δημιουργήσουμε το αντίθετο του φαν-κλαμπ και να ξεμπροστιάσουμε τον Μπομπ Ντίλαν της Ελλάδας (λέμε τώρα). Βλέπω λοιπόν τον Φίλιππο και είμαι σίγουρη ότι AYTΟΣ ΕΚΕΙ είναι ο Φίλιππος, έχει τον ίδιο λασπωτήρα για μαλλί, έχει το ίδιο γλαρό βλέμμα που ψάχνει στο κενό την ερμηνεία των στίχων του -και για να μην πολυλογούμε, εγώ βλέπω τον Φίλιππο να κάθεται απέναντί μου και με κυριεύει ένα άσβεστο, ομηρικό μίσος που μου θολώνει τα cd. Με μία ενστικτώδη κίνηση βγάζω τα cd με τ’ αποκριάτικα.
Τώρα θα του δείξω εγώ του παλιοροκά. Θα τον ταράξω στα λάτιν. Θα πάει να κοιμηθεί και θα βλέπει στον ύπνο του την Τσεζάρια Αβόρα. Περίμενε και θα δεις.

Η αλλαγή μου πρέπει να ήταν η χειρότερη αλλαγή που έγινε ποτέ από dj. Γιατί ενώ έπαιζα το You Stole My Heart Away, έτσι ξαφνικά, πέταξα ένα Buena Vista Social Club και ομολογώ, όλοι με κοίταξαν περίεργα. Ήμουν αποφασισμένη, ειδικά επειδή το τραπέζι του κορυφαίου Έλληνα
ροκ-σταρ μεγάλωνε και πλέον στην παρέα τα έπιναν καμιά δεκαπενταριά παλιοχίπηδες με μαλλί Ρόμπερτ Πλαντ (και καράφλα).
Βρε δεν πα να ρχόταν κι ο Γκάλαχερ στο τραπέζι (λέμε τώρα), σήμερα θα γινόταν του Μaracaibo!

Και αν θέλετε το πιστεύετε...! Από το πουθενά και έτσι ξεκούδουνα - ήρθε κι έδεσε η μουσική,- κάτι η Ραφαέλα Καρρά, κάτι τα σφηνάκια, κάτι το σούργελο που κρύβουμε όλοι μέσα μας, σηκώθηκαν οι ανύποπτοι θαμώνες να τιμήσουν την σοφή επιλογή του ντιτζέι -κι έμεινε ο ψωριάρης μόνος στο τραπέζι να πίνει (προφανώς για να ξεχάσει τι ακούει)!

Κι ενώ γύρω από τους μαλλιάδες γινόταν του κακομοίρη, σηκώνεται κάποιος απ' αυτούς και σκέφτηκα ότι μερακλώθηκε με το Disco Inferno και θα χορέψει, αλλά ο τύπος πήγε στην τουαλέτα και παρατήρησα ότι έλειπε πολύ ώρα. Μπορεί και να ξέρναγε ο άνθρωπος με αυτά που έπαιζα...

Και πάει διόμιση, είχαμε και δουλεiές την επομένη, άρχισα να κόβω λάσπη και να παίζω μαύρη μουσική. Ό,τι πίστευα δηλαδή ότι ΔΕΝ θα άρεσε στον Πλιάτσικα.

Και σηκώνονται κάποια στιγμή οι παλιοροκάδες να φύγουν και βλέπω τον Φίλιππο να έρχεται προς το μέρος μου. Ευκαιρία ψάχνω, άμα μου πει πως δεν του άρεσε η μουσική γιατί έχουν περάσει οι Απόκριες, θα τον ρωτήσω τότε γιατί είναι ακόμα ντυμένος ροκ σταρ!!

Ο άνθρωπος με πλησιάζει. Του κάνω νόημα να έρθει πιο κοντά γιατί δεν ακούω.
-Καλησπέρα. Είμαι ο Τάκης, ο φίλος της κουμπάρας σου, μου είχε πει για το μπαρ αυτό, θέλουμε να κάνουμε ένα πάρτι αλλά με ροκ και τέτοια.

Με κοιτάζει που τον κοιτάζω.
-Νόμιζα πως είσαι η Φαίη...
-Κι εγώ νόμιζα πως είσαι ο Φίλιππος Πλιάτσικας...

(Αυτό λοιπόν ήταν το τελευταίο, καλό κομμάτι που έπαιξα στο παρολίγο Ροκ Πάρτι).


Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

ΚΑΦΕΔΕΣ ΚΑΙ ΤΣΙΓΑΡΑ (ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΕΩΡΙΤΗ)


Εδώ κι ένα μήνα έχω φτιάξει γραφείο στο μπαλκόνι.
Για να μπορώ να γράφω και να καπνίζω φυσικά! Γιατί μέχρι τώρα, να καπνίζω και να μην γράφω, το αντέχω, να γράφω και να μην καπνίζω όμως… χμ. Πιστέψτε με, ακόμα και πριν δυο βδομάδες που το χιόνι πέρασε ξυστά, εγώ ήμουν μπαλκόνι και ξεπάγωνα τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο του laptop.
Έγραψα αρκετά όλον αυτόν τον καιρό. Το laptop, σκυλί, του Αγίου Βερνάρδου κιόλας αφού άντεξε σε τόση παγωνιά. Να σημειωθεί πως ο υπολογιστής μου που βρίσκεται εντός σπιτιού και με αγαπά παθολογικά, μόλις αντιλήφθηκε την ύπαρξη του laptop μουλάρωσε και μου ‘κανε μούτρα, αποφάσισε να μην ανοίξει και ν’ αρρωστήσει βαριά, χώρια που βρέθηκα να τσακώνομαι με τον Γιάννη που μου είχε πει να πετάξω εκείνο το ρημάδι το πρόγραμμα και να μην το τρέξω, γιατί τώρα μας τρέχει αυτό. Ήταν φανερό. Ενδόμυχα ήθελα να εξοντώσω τον υπολογιστή μου και να τον στείλω σε χειμερία νάρκη για να βρω την ησυχία μου. Δεν ήθελα ούτε blogs, ούτε pacman, ούτε τίποτα. Έπεισα τον Γιάννη (που βαριόταν να περάσει windows) ν’ αφήσει λίγο το τέρας να κοιμηθεί και τον παρότρυνα να παίζει πιο συχνά κιθάρα. Η βελτίωσή του ήταν αξιοσημείωτη!

Και πέρασαν έτσι βδομάδες πολλές, ακριβώς πόσες δεν ξέρω γιατί σκέβρωσα στο μπαλκόνι και πάγωσα στους τέσσερις βαθμούς και έγραφα πολύ, έγραφα πάρα πολύ– και όσο πιο πολύ πάγωνα εκεί έξω τόσο πιο πολύ «το ‘καιγα»... μέχρι που βάρεσα μπιέλες.
Έπρεπε να γυρίσω πίσω στον πολιτισμό! Έπρεπε να μπω ξανά σπίτι!

Σαν να μην φτάνει που το εσωτερικό του σπιτιού με καλούσε, βλέπω στον ύπνο μου χτες ότι μπαίνω στο ίντερνετ και ότι ο Μετεωρίτης δεν υπάρχει πια! Ότι καταστράφηκε! Ξύπνησα αλαφιασμένη και ζήτησα από τον Γιάννη να μου περάσει τα windows. Μου είπε ότι ήμουν τρελή γιατί ήταν έξι το πρωί και του είπα ότι είδα στον ύπνο μου ότι είχε καταστραφεί ο Μετεωρίτης. Του εξήγησα ακόμα ότι δεν ήθελα ΤΩΡΑ να μου περάσει τα windows, το πρωί εννοούσα, δεν ήμουν ΤΟΣΟ τρελή, κι αυτό το ΤΟΣΟ μάλλον ήταν η λέξη που ξύπνησε τον Αντρίκο μας - που απαίτησε το γάλα του έντονα.
-Windows ή θα πλύνεις τα μπιμπερό; ρωτάω τον Πατέρα που θα προτιμούσε να σοβαντίσει τον Πύργο της Πίζας παρά να πλύνει δύο μπιμπερό.
Ο Πατέρας δεν έχει παρά μία επιλογή. Παίρνει τα cd, ο γκουρού της τεχνολογίας και κάθεται μπροστά στο άρρωστο σώμα. Γιατρέ μου!!

(Του έφτιαξα έναν καφέ κι ένα τοστ).

Κάπως έτσι, ανοίξαμε ξανά τα παράθυρα. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε πολύ σκόνη στον Μετεωρίτη. Θα μπω να ξεσκονίσω. Πάω πρώτα να κάνω ένα τσιγάρο κι έρχομαι!

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

ΠΙΣΩ ΕΧΕΙ Η ΑΧΛΑΔΑ ΤΗΝ ΟΥΡΑ (ΟΙ SIMON & GARFUNKEL ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ ΞΑΝΑ ΣΤΑ ΤΣΑΡΤΣ)



H κυριούλα από πάνου (που μοιάζει με την συμπαθέστατη κα Ρουγγέρη αλλά στην βαμπίρ εκδοχή της) είναι η σύζυγος του Πρωθυπουργού της Βου Ιρλανδίας. Η τύχη τα 'φερε έτσι ώστε να έχει το επίθετο Ρόμπινσον, επίθετο που έχει συνδεθεί με την πεταχτούλα μαμά Ρόμπινσον που αποπλάνησε τον πολύ νεώτερό της, φίλο του γιου της. Η ιστορία είναι εντελώς γνωστή και το τραγούδι Mrs Robinson το ξέρουν ακόμα κι οι Lemonheads που το διασκεύασαν. Η δική μας όμως Ρόμπινσον, αυτή στην φωτογραφία, ήτανε σιγανό ποταμάκι. Θεούσα και σκατοκέφαλη, μέχρι και Αραχνομούνα την έλεγες, είχε καταδικάσει ορθάνοιχτα τις αμβλώσεις και την ομοφυλοφιλία. Η μαντάμ εκκλησιαζόταν συχνά. Φυσικά, πολλοί την περίμεναν στη γωνία, ακόμα κι ο ίδιος ο Θεός, που δεν πολυγουστάρει να τον δουλεύουν. Και να που η μαντάμ πάτησε την μπανανόφλουδα τόσο εντυπωσιακά, που αν είχε συμβεί στην Ελλάδα οι Τατιάνες θα είχαν δουλειά για έναν χρόνο.

Η μανταμίτσα λοιπόν (που ασχολείται βεβαίως με την πολιτική) τα 'φτιαξε με έναν δεκαεννιάχρονο, ο οποίος την ξεζούμισε ΚΑΙ οικονομικά. Τι ήθελε ο άνθρωπος; Ένα μπαράκι στο Μπέλφαστ ήθελε, να 'ρχονται οι φίλοι του να πίνουν κανά μπιρόνι και να τσακώνονται για το ποδόσφαιρο. Η κυρία Ρόμπινσον έκανε την καρδιά της πέτρα και έβαλε το (μακρύ) της χέρι στο Ταμείο. Έκανε ένα δωράκι αξίας  56.000e στον άνθρωπο, να φτιάξει έναν καφενέ. Κάτι τα βελάκια, κάτι οι οθόνες, (με τις πορδές δεν βάφεις αβγά που έλεγε κι η γιαγιάκα μου), πήρε η γυναίκα κρυφά δάνεια για να ευχαριστήσει τον ζιγκολάκο. Έλα όμως που ουδέν κρυπτόν από τον ρημάδη τον ήλιο που πάει και ρίχνει φως εκεί που δεν πρέπει! Και να 'σου ξαφνικά, πρωτοσέλιδο το Σέξι Πιράνχας, η παραίτηση του Πρωθυπουργού άντρα της και ο μάγκας που της έφαγε τα φράγκα - πρώτη μούρη στο Μπέλφαστ να μην προλαβαίνει να βάζει μπίρες!

Ο Πρωθυπουργός βγήκε φυσικά στο γυαλί. Έβαλε τα κλάμματα. Ήταν φανερό, ο άνθρωπος ήταν ταραγμένος. Είπε πως η κακομοιρούλα η γυναικούλα του προσπάθησε να αυτοκτονήσει εξαιτίας του σκανδάλου, αλλά η καημενούλα επέζησε και εγώ έχω μεγάλη λιονταρίσια καρδιά και όλους τους σχωρνάω. Οι Ιρλανδοί -που 'ναι μεν πολεμοχαρές είδος αλλά δεν τους λείπει και μια άλφα ευασθησία- ψήθηκαν. Τον συμπόνεσαν. Κορόμηλο το δάκρυ. Μέχρι την επόμενη μέρα, που αποκαλύφθηκε πως η μαντάμ είχε βάλει χέρι (το μακρύ, που λέγαμε) στο ταμείο που ήταν μείον. Α, όλα κι όλα! Έχεις κλέψει ποτέ Ιρλανδό; Μα τι σκατά, δεν βλέπεις κινηματογράφο;!

Περιττό να σας πω πως μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου ΑΛΛΑΞΕ η θέση που είχε στα ιρλανδικά charts το παλιό και ταλαιπωρημένο άσμα Mrs Robinson!!! Ο κοντός κι ο ψηλός (λέμε τώρα, αλλά όλοι δίπλα στον Simon μοιάζουν ψηλοί!) "παίζουν" παντού... χειρότερα κι από Lady Gaga ένα πράμα!

Έλεγα να βάλω link, αλλά έχει βουίξει ο τόπος, οπότε θα τον βρείτε μόνοι σας τον δρόμο. Πριν σας αφήσω, θέλω να κάνω μια ερώτηση: Πώς γίνεται όλες αυτές οι χαμηλοκώλες στο μυαλό, αυτές οι "θεούσες" που βγαίνουν και ορύονται για την αμαρτία με τον σταυρό στο χέρι, να είναι οι χειρότερες λέρες; Πώς γίνεται, ε;

Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να απολαύσετε την απόλυτη "αμαρτία"! Η τύπισσα είναι απίστευτη, πανέμορφη, έχει φωνάρα και την γουστάρω τρελά! Για να μην λέτε ότι σας μεταφέρω μόνο μίζερες ειδήσεις!

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

ΤΗΕ FREAKIEST SHOW

Να τα πούμε;!

Η γεμιστή γαλοπούλα της πεθεράς μου είναι η πιο τέλεια γαλοπούλα στον κόσμο. Δεν έχει σημασία αν ήταν αλανιάρα ή αν είχε πάει Αρσάκειο, ήταν όμως η γαλοπούλα της πεθεράς μου και σου λέω, δεν τρώγεται με τίποτα. (Είπα εγώ ποια;).


Οι Μετεωρίτες λύγισαν κάτω από τον ασφυχτικό κλοιό της Μητριαρχικής οικογένειας. Ειδικά εγώ που ‘μαι Υδροχόος και έτσι και μου γυρίσει το μάτι γίνομαι σαν τον Μάρτυ.. Το family overdose με εξουθένωσε. Η γιαγιά με στούμπωσε με κουραμπιέδες (οι κουραμπιέδες της γιαγιάς είναι οι καλύτεροι στον κόσμο…) και πριν καν έρθει η Πρωτοχρονιά, εγώ κατάπινα βιταμίνες και βαρούσα μπιέλες, ό,τι κι αν είναι αυτές οι μπιέλες. Αντί να φάμε εμείς τους κουραμπιέδες, μας φάγαν αυτοί. Μια υποψία υπερκόπωσης με πέρασε ξυστά αλλά την αγνόησα επιδεικτικά. Το παρτάλι, ήθελα πάρτι και ξενύχτια και όταν ο νέος χρόνος μπήκε με το δεξί, εγώ έβγαινα στα τέσσερα, έβγαινα γενικώς από το πλάνο, μιας και «παρτάλι» σημαίνει «κουρέλι» στα τούρκικα κι εγώ, εκτός από γλωσσομαθής, είμαι και γερό ποτήρι-τι να λέμε τώρα!



Στις 2 Ιανουαρίου κατεβάσαμε τα τηλέφωνα γιατί στην ουρά περίμεναν εκατόν πενήντα ξαδέλφια που ήθελαν να έρθουν να δουν τα παιδιά και είχαμε κλατάρει. Αποφασίσαμε να εξαφανιστούμε από τον κόσμο και να κάνουμε ότι γουστάρουμε για λίγες μέρες. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να διαβάσω (ξανά) τον Ξένο του Καμί. Ο ήρωας είναι φίλος μου και κάθε φορά που περπατάω μαζί του στην παραλία, ξεχνιέμαι τόσο πολύ που ξεχνάω τα δικά μου και κάθομαι και ψήνομαι στον ήλιο μαζί του. Μου χρειαζόταν λίγος ήλιος. Ο Γιάννης, πάλι, είχε μία καλύτερη ιδέα: έβαλε το I’m deranged στο τέρμα (στην εκτέλεση με τα πριόνια) αλλά μετά το έκλεισε γιατί του είπα ότι δεν μπορώ να διαβάσω με το I’m deranged στο τέρμα, ας έβαζε τουλάχιστον το Killing an Arab να έμπαινε στο κλίμα. Τσακωθήκαμε. Ήταν φανερό ότι τα νεύρα μας ήταν τσατάλια.

Τώρα που είπα "τέρμα", κάποια στιγμή άνοιξα την τηλεόραση για να απολαύσω την ομάδα μου, σίγουρη ότι θα έβαζε τουλάχιστον τρία τόπια στην ΑΕΚ. Ο Γιάννης πάλι, που θυμάται ότι είναι ΑΕΚ όποτε παίζει με εμάς, άρχισε τις προβλέψεις. Σήμερα θα χάσετε, είπε ο γρουσουζλεμές και χάσαμε. Η σχέση μας έγινε ακόμα πιο ψυχρή. Μόνο ο ήλιος του Καμί έκαιγε αλλά παράτησα το βιβλίο όταν ο ήρωας μπήκε φυλακή, στην πραγματικότητα, μάλλον ήθελα να παραστώ στο φονικό και μόνο.

Ακόμα ένα λάθος δε ενίσχυσε καθόλου μα καθόλου την ανοδική κινητικότητα της διάθεσής μας. Θέλοντας να «γελάσουμε» νοικιάσαμε το Hangover, αυτήν την πολυδιαφημισμένη ταινία με τους τύπους που πηγαίνουν στο Βέγκας και εκεί γίνεται το πανηγύρι των τρελών. Με έπιασε το στομάχι μου. Περίμενα να δω μία «χοντρειδή» ταινία - αλλά ευχάριστη, ατακαδόρικη, αστεία βρε αδελφέ και είδα μια πατάτα Big Mac, αν υπάρχουν πατάτες Big Mac, που θα υπάρχουν δηλαδή γιατί όλα είναι big στην Αμερική. Δεν θέλω να το σχολιάσω αλλά η ταινία (που όπως διάβασα στηρίχθηκε σε «εσωτερικά» αστεία παρέας και σε πραγματικές περιπέτειες) έμεινε εκεί: στην παρέα (τους). Χάρηκα παιδιά που σας γνώρισα, αλλά λέω να επιστρέψω στην Ευρώπη. Επιστρέψαμε την ταινία, έβαλα τον Ξένο στη θέση του και κάναμε νέα απόπειρα να δούμε καλή ταινία. Και αυτήν την φορά πέσαμε μέσα!!


ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ!
Η ταινία είναι άψογη και αν δεν την έχετε δει, να την δείτε οπωσδήποτε. Θα τρομάξετε με το πόσο καλή είναι! Πάμε παρακάτω, γιατί με αυτά και με αυτά, πλησίασαν οι γιορτές μας.

Στις 6 γιόρταζε η αφεντιά μου και πήγα να παίξω μουσική. Για κάθε σφηνάκι που έπινα, έβαζα κι ένα κομμάτι του David, συμφωνία που έκανα μυστικά με τον εαυτό μου και πολύ με ευχαρίστησε.
Την επόμενη γιόρταζε ο Γιάννης. Είχαμε πάρτι και παίζαμε εναλλάξ μουσική, μέχρι που σβούριξα εντελώς και εγκατέλειψα την κονσόλα και ο Γιάννης βρήκε ευκαιρία να αλλάξει μουσική.
(Έβγαλε δηλαδή το Young Americans και άρχισε να παίζει κομμάτια από το Aladdin Sane).

Την επόμενη γιόρταζε ο David. Να’ ναι καλά ο άνθρωπος όπου και να’ ναι, γιατί εμάς η μέρα των γενεθλίων του μας βρήκε με ένα τρομαχτικό χανγκόβερ να προσπαθούμε να θυμηθούμε πόσα ήπιαμε χτες. Ένα μονάχα ήταν σίγουρο: θυμόμασταν τι μουσική είχαμε παίξει.

Χρόνια πολλά ρε David! Υπάρχει άραγε καλλιτέχνης που να έχει αγαπηθεί τόσο πολύ όσο εσύ; Άστο, δεν υπάρχει. Εσύ είσαι από άλλο πλανήτη…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

ΦΛΑΪ ΜΙ ΤΟΥ ΔΕ ΜΟΥΝ ΜΕΣΩ ΒΗΘΛΕΕΜ


Θέλω να "ανεβάσω" κι εγώ ένα εορταστικό post με ευχές και αστεράκια, ένα post "χαρά Θεού"! Αλλά δεν το 'χω καθόλου μα καθόλου!
Από παιδί ήμουν πάντοτε ο Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης του Πνεύματος των Χριστουγέννων. Έριχνα πόρτα στον Άγιο Βασίλη, τρύπωνα στη φάτνη και τσίγκλαγα τα βόδια, έβαζα τρικλοποδιά στον Μπαλταζάρ για να του πάρω τα δώρα! Ακόμα κι όταν έλεγα τα κάλαντα στην γειτονιά, τραγουδούσα στο fast forward για να κερδίσουμε χρόνο και να επισκεφτούμε περισσότερα σπίτια! Και για να αποφύγουμε περιπτώσεις όπου ο γείτονας ήθελε να την σκαπουλάρει με έναν κουραμπιέ, αντί για τριγωνάκι, κρατούσα έναν μεγάλο κουμπαρά.
Τώρα που μεγάλωσα μπορεί να έπαψα να λέω τα κάλαντα, αλλά δεν διαφέρω κατά τ' άλλα και πολύ από αυτό το μούτρο που ήμουν πριν χρόνια. Δεν θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος επειδή είναι Χρσιτούγεννα, θέλω να έρχονται κάθε μέρα Χριστούγεννα επειδή γίνομαι καλύτερος άνθρωπος!
Επειδή είπαμε, δεν το 'χω καθόλου μα καθόλου, αντί να κάθομαι να σκέφτομαι πρωτότυπες ευχές
ή να επαναλαμβάνω τις ίδιες, σας χαρίζω το Fly Me To The Moon από τον τραγουδιστή των αγαπημένων μου Fun Lovin' Criminal-γιατί όλοι αξίζουμε μια βόλτα στο φεγγάρι!

Το βράδυ, πάντως, θα δω σίγουρα το "Φεγγάρι" αφού νοίκιασα το dvd. Αφού δεν βγάζει ο μπαμπάς δίσκους, βγάζει ο υιός ταινίες. Καθένας με τον πόνο του.

Σας φιλώ όλους και χρόνια πολλά!

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Ο ΜΕΤΕΩΡΙΤΗΣ ΕΓΙΝΕ MANGA(Σ)

Εδώ και μια βδομάδα που σταμάτησα να πηγαίνω στη δουλειά έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Τα παιδιά την έχουν καταβρεί, ο Γιάννης επίσης, εγώ να δείτε!




Πριν από έξι χρόνια τα είχα ρίξει όλα στο γράψιμο - κυριολεκτώ, αφού έγραφα παιδικά βιβλία. Νομίζω πως αισθανόμουν πιο ελεύθερη από ποτέ, έμενα για πρώτη φορά μόνη μου και έκανα αυτό που αγαπούσα. Τα πρωινά ξυπνούσα κι έβαζα μουσική, άραζα στον υπολογιστή και πολλές φορές έγραφα όλη μέρα. Τρεις φορές τη βδομάδα έπαιζα μουσική στο κέντρο, η καλύτερή μου. Περνούσα τέλεια, ζούσα από αυτό που αγαπούσα και το μόνο που μου έλειπε ήταν τα... ένσημα!


Ο Μετεωρίτης έζησε έτσι για δυο χρόνια. Χωρίς ξυπνητήρια και brain-storming για χυμούς. Σιγά-σιγά όμως, κάποιος μαζοχιστικός μηχανισμός άρχισε να με τσιγκλάει και να μου λέει πως τα πράγματα μου είχαν έρθει εύκολα. Με "ενοχλούσε" η ευκολία με την οποία έγραφα. Δεν ήθελα να γίνω έμπορος, να εκμεταλλευτώ δηλαδή το γεγονός ότι η αγορά του παιδικού βιβλίου έχει λεφτά και να αρχίσω τις ξεπέτες! Αυτά και διάφορα άλλα, με έκαναν να αφήσω τα βιβλία στην άκρη και να' μαι ξανά - να ανεμίζω το βιογραφικό μου στις διαφημιστικές. Φτου κι απ' την αρχή.

 Για πέντε χρόνια χάριζα τη φαιά μου ουσία σε κάτι που... ουσία δεν είχε, γιατί είναι τουλάχιστον αφελές να νοιώθεις δημιουργικός επειδή σκαρφίστηκες ένα καλό σλόγκαν. Τέλος πάντων.

Ούτε κι εγώ ξέρω όλα αυτά τα χρόνια πόσα σλόγκαν σκαρφίστηκα. Πόσα έντυπα φόρτωσα με κείμενα και μπροστά σε πόσους πελάτες έδωσα παράσταση. Η αλήθεια είναι πως είχα βαρεθεί τη ζωή μου και το ωράριο με τσάκιζε. Μου έλειπαν τα παιδιά και ο Γιάννης. Όσο για τα βιβλία μου, τα καινούργια παραμύθια και ένα σωρό άλλα που έγραφα... έμεναν ατελείωτα -που χρόνος;- και με έπιανε απελπισία. Και μαμά και κειμενογράφος και συγγραφέας; Ήταν αδύνατον. Έψαχνα να βρω μια λύση, αλλά επειδή ο Μετεωρίτης έχει πάντα ιδέες και ποτέ λύσεις, ήρθε η λύση μόνη της και με
 έβγαλε από τη δύσκολη θέση!

Ο φίλτατος εργοδότης μου αποφάσισε να με απολύσει!!
Χμ. Δεν λέω. Αν ήξερε ότι έχω μεγάλη ανάγκη, δεν θα το έκανε και εξάλλου, δεν μου το ανακοίνωσε, το συζητήσαμε. Ήθελε να με απολύσει με τη συναίνεσή μου, πράγμα που τελικά έγινε. Στεναχωρήθηκα λίγο αν και ποτέ δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά με το boss, αλλά στην πραγματικότητα, όλα είχαν έρθει υπέρ μου! Η ζωή μου θα αλλάξει ξανά!! Καιρός να κάνω πάλι αυτό που αγαπώ!΄Έχω έναν ολόκληρο χρόνο και καμία δικαιολογία πια για να συνεχίσω να γράφω! Κι αν όλα πάνε καλά δεν θα ξαναγράψω ποτέ άλλο σλόγκαν στη ζωή μου! Που θα πάνε δηλαδή, το ξέρω! Μπορεί να είμαι αέρα-πατέρα και Υδροχόος φουλ-αλλά ξέρω που πατάω!
Αυτάάά!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το ενδιαφέρον που μου δείξατε και για τα mails που μου στείλατε! Είμαι πολύ καλά και όπως δείχνουν τα πράγματα, με την απόλυση αυτή μάλλον θα γίνω manga(ς)!!

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

welcome to the club !


Ο Μετεωρίτης έχασε τη δουλειά του αλλά βρήκε την ησυχία του.

Ευχηθείτε μου "καλή τύχη" γιατί από εδώ και πέρα έχω σκοπό να καταπιαστώ μόνο με αυτά που αγαπώ. H διαφήμιση είχε πάψει από καιρό να με ενδιαφέρει.

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

ΒΗΜΑΤΑ



Επέστρεψα λοιπόν, παρόλο που η απουσία μου δεν επηρέασε στο ελάχιστο την κοσμική ενέργεια, ούτε καν την κοσμική Αθήνα!

Η γη εξακολουθεί να γυρίζει, τα γεγονότα τρέχουν, οι άνθρωποι αγχώνονται να προλάβουν τις δουλειές τους. Πολεμάω την ίωση της πληροφόρησης με ωτοασπίδες. Ο Σαμαράς πανηγυρίζει, ο Θρύλος πανηγυρίζει, η Ντόρα κλαίει, ο Αλαβάνος επιτέθηκε στον Τσίπρα, ο Ψωμιάδης έχει πνευμονία, η νέα γρίπη εξαπλωνεται. Στην Ιαπωνία μαθαίνω, μεγάλη πέραση έχουν οι εταιρίες ενοικιάσεως… φίλων, νοικιάζεις πέντε αγνώστους δηλαδή που θα το παίξουν παιδικοί φίλοι ώστε να μην εμφανιστείς στο γάμο ακοινώνητος. Το διάβασα εδώ:
http://www.guardian.co.uk/world/2009/sep/20/japan-reltives-professional-stand-ins

Οι… φίλοι πάντως που θα έρθουν στην Ελλάδα για τον νεκρό Αλέξη, θα έρθουν απρόσκλητοι απ’ όλη την Ευρώπη για να πάρουν μέρος στην πορεία. Στην Αυστραλία, στο απομακρυσμένο Ντόκερ Ρίβερ, επίσης απρόσκλητες εμφανίστηκαν 6.000 καμήλες που τα έκαναν όλα λίμπα - άντε να μαζέψεις 6.000 αγριεμένες καμήλες! Κι άλλα, πολλά νέα έφτασαν στα αυτιά μου: στην Ιταλία, facebook και bloggers οργανώνουν την "μέρα χωρίς Μπερλουσκόνι"

http://betweentwosouths.blogspot.com/2009/11/no-berlusconi-day-and-democratic-partys.html
για να εφράσουν τη δυσαρέσκειά τους προς αυτόν τον ανεκδιήγητο "ηγέτη", ενώ η NASA αναγκάστηκε να κάνει δηλώσεις του τύπου "δεν θα καταστραφεί ο κόσμος", γιατί η ταινία 2012 προφανώς τρόμαξε πολλούς! Μάλλον θα ζήσουμε μέχρι κι αυτά τα Χριστούγεννα! Α, έρχονται Χριστούγεννα, κοίτα να δεις!! Η γειτονιά μου έχει αρχίσει να στολίζεται, ο Άγιος Βασίλης που σκαρφαλώνει στα μπαλκόνι μοιάζει λίγο παράταιρος-χώρια που θα κωλοπιαστεί μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου που θα μείνει αγκιλωμένος μες στο κρύο! Όμως εδώ, στα βόρεια προάστεια ΚΑΙ το στόλισμα είναι θέμα status! Ο άγιος Βασίλης εδώ είναι μεγάλος και χοντρός, οι καμπάνες έχουν διαστάσεις βραχονησίδας-άσχετα αν το έλατο Κολοράντο είναι αγορασμένο σε 120 δόσεις. Τέλος πάντων. Η είδηση έρχεται από αλλού και μάλλον, αφορά εμένα και μόνο εμένα!

ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΠΕΡΠΑΤΑΝΕ !!!

Καταλαβαίνετε λοιπόν;! Όσες ειδήσεις κι αν ακούσω, όσα... βήματα κι αν κάνει μπροστά η Νου Δου, ο Θρύλος, οι Προφητείες, ο Άγιος Βασίλης, τίποτα δεν συγκρίνεται μπροστά στη χαρά που νιώθω όταν βλέπω αυτά τα δύο πλασματάκια να περπατάνε ισορροπώντας με τα χεράκια τους ανοιχτά! Όση αίσθηση λοιπόν δεν μου κάνουν οι "καλές" ειδήσεις, αντίστοιχα, εκπαίδευσα τον εαυτό μου να μην μελαγχολεί πια όταν ακούει κακές ειδήσεις, ίσως αυτά τα δύο να είναι ένα από τα πολλά δώρα της μητρότητας! Όπως και να'χει, οι δικές μου ειδήσεις αρχίζουν και σταματούν εδώ! Κάθε βήμα που κάνουν τα παιδιά μου είναι μία κατάκτηση-και όσο πληθαίνουν τα βήματα-μεγαλώνουν οι ευθύνες μου, γεγονός που δεν με φοβίζει πια. Κάθε μέρα αισθάνομαι πιο δυνατή. Δυνατή ώστε να αντέξω τον Σαμαρά, το 2012, την ενοικίαση φίλων... τα πάντα.

Σήμερα ο μικρός μου γιορτάζει!!!
Χρόνια πολλά μικρέ μου εξερευνητή και μακάρι στ' αυτάκια σου να φτάνουν πάντα - μόνο καλές ειδήσεις!!!



Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΓΙΝΕ ΚΑΜΠΑΝΙΑ


...Η ισπανική επαρχία Εξτρεμαδούρα έκανε κάτι εξτρέμ!

Καμπάνια που κόστισε 14 χιλιάδες ευρόπουλα για να μάθει στους νέους πως να... αυτοϊκανοποιούνται! Στο λιενκ http://www.nydailynews.com/news/world/2009/11/13/2009-11-13_spanish_region_of_extramadura_teaches_teens_art_of_masturbation.html θα δείτε ότι δεν κάνω πλάκα.



Σκοπός της καμπάνιας είναι να "μιλήσει" για αυτό το θέμα-ταμπού, γιατί, δεν περιμένετε τον Μετεωρίτη να σας το πει, τον μαλάκα ουδείς αγάπησε, τη μαλακία όμως...

Εσείς... αν είσαστε ο κειμενογράφος της καμπάνιας, ΤΙ ΣΛΟΓΚΑΝ ΘΑ ΒΑΖΑΤΕ;!

Περιμένω ιδέες! Ας κάνουμε όλοι μαζί ένα brainstorming -όπως λέμε σε φανατικά Ελληνικά- και η καλύτερη ιδέα θα κερδίσει, τουλάχιστον, τις εντυπώσεις!

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Η ΝΤΟΡΑ ΕΧΑΣΕ ΤΗ ΜΠΑΛΑ



Το μπάσκετ, όπως και η πολιτική, είναι ένα ομαδικό παιχνίδι. Δίνει πάσα ο ένας, μαζεύει τη μπάλα ο άλλος, καρφώνει ο ψηλός και παίρνει και το φάουλ. Να όμως που στην ομάδα των γαλάζιων, ο play-maker Αβραμόπουλος έδωσε την ασίστ στον Σαμαρά και όχι στην Ντόρα που περίμενε κάτω από το καλάθι.





Η Ντόρα είναι η «αράχνη» της παράταξης, σαν τον Φασούλα ένα πράμα. Με ασφυχτική πίεση, συγκροτημένη επίθεση και άμυνα όπου χρειαζόταν, όλα έδειχναν πως θα πάρει το ντέρμπι. Στο μπάσκετ όμως όλα παίζονται μέχρι το τελευταίο λεπτό. Άμα προσθέσεις και τον Ψωμιάδη στο παρκέ που είναι ικανός να βάλει τρίποντο… από μακριά, καταλαβαίνεις πως όλα θα κριθούν στο τελευταίο δευτερόλεπτο!

Έξαλλος (λέει το ΕΘΝΟΣ) είναι ο μπαμπάς Μητσοτάκης με τα επικοινωνιακά λάθη της κόρης του. Αυτό το τελευταίο με σκιάζει πιο πολύ απ’ όλα. Γιατί αλλοίμονο αν χάσει η Ντόρα και αρχίσει ο γκαντέμης να εξαπολύει κατάρες!! Σεισμοί, πλημμύρες και καταποντισμοί θα μας βρουν, πανούκλα, οστρακιά και ζωστήρας, θα έρθει το τέλος της ανακύκλωσης, θα ξαναφυτρώσει το τείχος στη Γερμανία, θα χάσει ο Θρύλος το πρωτάθλημα.

Εγώ, σας έχω πάντως προειδοποιήσει….





Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

ME... ΛΥΣΣΑ !


Αυτό το πλάσμα που βλέπετε στις φωτογραφίες σήμερα έχει γενέθλια!
Γεννήθηκε το 1976 και αν αυτές οι καμπύλες σας θυμίζουν κάτι… ναι βρε! Την συγκρίνουν όλοι με την Τζέσικα Ράμπιτ!

...Κι αυτή καθόλου δεν εκμεταλλεύεται το γεγονός!!

Και για όσους βιάστηκαν να σκεφτούν ότι καταφεύγω στην οφθαλμολαγνεία για να προσελκύσω αναγνώστες (ποιος είμαι; Ο γυμνός Μάκης!!), ένα θα πω μόνο: σήμερα έχει γενέθλια ΚΑΙ ο Τρότσκι.
Σοβαρά τώρα, θα προτιμούσατε να βλέπατε φωτογραφία της Mε-λύσσα ή του Τρότσκι;
Ψηφίστε και κερδίστε!
Ο νικητής κερδίζει βιντεοκασέτα της αρεσκείας του με την Βίνα Ασίκη!

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

JAMES-ROBERT BAKER: ΟΝΕΙΡΑ ΑΠΟ ΧΡΩΜΙΟ ΚΑΙ ΒΙΝΥΛΙΟ

Σαν σήμερα αυτοκτόνησε ο James-Robert Baker.
Ποιος είναι όμως αυτός ο συγγραφέας;



Είναι ο συγγραφέας που έγραψε το αγαπημένο cult μυθιστόρημα fuel-injected dreams, ελληνιστί, "όνειρα από χρώμιο και βινύλιο". Με ήρωα έναν dj, έναν "καμμένο" πρώην ροκ-σταρ και μια γυναίκα που κρατά εκγλωβισμένη, το βιβλίο είναι ένα ταξίδι στον κόσμο της μουσικής, τόσο συναρπαστικό και τόσο... rock, που νομίζεις πως ακούς την μουσική σε κάθε σελίδα!
Το βιβλίο είναι διαμάντι! Για να με πιστέψετε, αυτή είναι η μία και μοναδική ανάρτηση που έχω κάνει και προτείνω βιβλίο!
Κάθε φορά που διαβάζω το τέλος, η συγκίνηση που νιώθω δεν είναι παρά η ίδια, όπως της πρώτης ανάγνωσης... πρέπει να το διαβάσετε για να καταλάβετε!
Το έχω διαβάσει 6-7 φορές. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Aquarius και στα περισσότερα βιβλιπωλεία το βρίσκεις σε τιμή-έκπληξη! Μεγαλύτερη έκπληξη όμως είναι η ανάγνωσή του, που αναρωτιόμουν πάντα γιατί δεν έχει γίνει ταινία. Έχει γίνει όμως! Μάλιστα διάβασα ότι προσπαθούν για 4η φορά να το "γυρίσουν" επιτυχώς, ίσως γιατί έχει τόσα πολλά να πει και να δείξει η ταινία, που οι συντελεστές σήκωναν τα χέρια ψηλά.
Επίσης δεν ήξερα ότι ο συγγραφέας του, δηλωμένος gay, πέρασε πάρα πολλά ψάχνοντας εκδότη και οδηγήθηκε τελικά στην αυτοκτονία.

Αξίζει να τον γνωρίσετε. Είτε είστε ροκ είτε όχι... μιλάμε για ένα σπάνιο βιβλίο! Τέλος πάντων, εγώ ότι είχα να πω το είπα. Την κάνω τώρα γιατί έχουμε και δουλειές...

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ !!


Σήμερα γιορτάζει ο Ακίνδυνος, ο Ανεμπόδιστος, ο Ελπιδοφόρος και η Αφθονία! Σκέφτηκα λοιπόν να επικαλεστώ τη χάρη τους για να σώσω 4 ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη βοήθειά τους, για να σώσουν το τομάρι τους- την ψυχή τους-το image τους ρε γαμώτο!

Τον Ανεμπόδιστο θα χρειαστεί να επικαλεστεί ο τεράστιος ηθοποιός Παπακαλιάτης.
Σήμερα διάβασα ότι το ΕΣΡ ίσως χτυπήσει το καμπανάκι του για τον αυνανισμό του στην σειρά 4! Πάλι μαλακίστηκε ο Παπακαλιάτης!! Με τη βοήθεια όμως του Ανεμπόδιστου, θα ξεπεράσει το ΕΣΡ και θα μπορεί να τραβάει όσες μαλακίες θέλει!

Ο Ελπιδοφόρος δεν ξέρει ποιο άλογο να πρωτοβοηθήσει από αυτά που τρέχουν για να κερδίσουν την κούρσα της ηγεσίας της Νου Δου. Να βοηθήσει τον Ψωμιάδη; Καμία ελπίδα! Να βοηθήσει μήπως τον Σαμαρά; Δεν το θέλει κι ο Θεός!! Να βοηθήσει τον Αβραμόπουλο; Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία! Όσο για την Ντόρα, ο Άγιος δεν είναι χαζός: γνωρίζοντας την κληρονομιά της γκαντεμιάς που κουβαλά αυτό το ιστορικό όνομα, προτιμά να μην ασχοληθεί.

Με αυτόνομη διοίκηση πλέον, ο «αστυνομικός της γειτονιάς» δεν θα είναι ο ένας ένστολος που σουλατσάρει στις γειτονιές και κόβει κίνηση, αλλά ομάδες 20-25 αστυνομικών που θα χτενίζουν την (κάθε) γειτονιά για να πολεμήσουν το κακό! Είθε ο Ακίνδυνος –μεγάλη η χάρη του- να βάλει το χέρι του και να σταματήσει τα όπλα που εκπυρσοκροτούν όταν δεν πρέπει…

Θάμα, θάμα! Πάνω που πήγαινα να επικαλεστώ την αγία Αφθονία που τόσες και τόσες ψυχές επικαλούνται μπας και τους δώσει τίποτα ψιλά, φύσηξε βαρδάρης και μου έκλεψε το πεντόευρω που είχα πάνω στο γραφείο για να πάρω τσίχλες. Χτυπημένη ηθικά και οικονομικά, παρατώ τους αγίους και τις προσευχές και επιστρέφω στην δουλειά μου. Ξέχασα να σας πω ότι σήμερα γιορτάζει και ο Πήγασος! Το φτερωτό άλογο καλέ! Αυτό, επιτρέψτε μου να το επικαλεστώ εγώ, να τσακιστεί να έρθει να με πάρει όταν σχολάσω να με… πετάξει σπίτι, γιατί με την κίνηση που έχει όταν φτάσω σπίτι, ο Αντρίκος και η Αναστασία θα έχουν μάθει να χορεύουν πιρουέτες (τον Γιάννη).

Καλή βδομάδα και καλό μήνα!

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !

">

Θυμάσαι...
τότε που μας έκαναν χώρο και άδειασε η πίστα για πάρτη μας;!

Το Absolute Beginners ήταν και δώσαμε σόου! Ξέραμε τα λόγια, ξέραμε τον ρυθμό, αλλά δεν ξέραμε τίποτα γι' αυτό που μας περίμενε.
Τέλειωσε το κομμάτι και αναρωτιόμουν γιατί δεν με φίλησες!

Και πέρασαν χρόνια τέσσερα - μέχρι να βρεθούμε στο ίδιο bar d.j's και να σφαζόμαστε για το ποιος παίζει την καλύτερη μουσική!

Ερχόμουν όταν έπαιζες, καθόμουν μπροστά σου και σε αποσυντόνιζα επίτηδες, μιλώντας σου ακατάπαυστα και συγχρόνως, σου έβαζα χέρι που έπαιζες καφρίλες!

Θέλω να πιστεύω ότι όταν αποφάσισες να με φιλήσεις, δεν το έκανες απλά για να μου κλείσεις το στόμα!

Τώρα που το σκέφτομαι, όλα ήταν ένα διαβολικό πλάνο! Μου χάρισες 2 παιδιά, μπας και το μητρικό μου ένστικτο αποφασίσει να βάλει κώλο μέσα και πάψω να παίζω μουσική, για να μείνεις μόνος στην πιάτσα!
Με παντρεύτηκες επειδή φτιάχνω ΤΑ ΤΕΛΕΙΑ σουτζουκάκια!

Όπως και να' χει, εγώ σε αγαπώ και σου εύχομαι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !

Σκέφτομαι, μάλιστα, να σου κάνω δώρο την θήκη μου με τα σιντιά, μπας και παίξεις, επιτέλους, καμιά σοβαρή μουσική!

Χρόνια πολλά, κάφρε!

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Π.Ο.Π ART


Ας πούμε ότι εμένα με λένε Σωτηροπούλου και τον κύριο τον λένε Κλαπαρχίδα. Τα ονόματα είναι τυχαία, ράντομ όπως λέμε σε φανατικά ελληνικά, η ιστορία όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ο κύριος Κλαπαρχίδας λοιπόν δουλεύει (λέμε τώρα) σε κάποια Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση που θέλει ένα τηλεοπτικό σποτ για να προβάλει τις ομορφιές του νησιού. Μιλάμε στο τηλέφωνο με τον παράγοντα.
-Τι ακριβώς θέλετε να επικοινωνήσουμε στο σποτ κύριε Κλαπαρχίδα μου;
-Λοιπόν, κυρία Σωτηροπούλου. Το νησί μας, όπως θα γνωρίζετε, είναι ένα σταυροδρόμι πολιτισμών που έχουν αφήσει τα χνάρια τους παντού!
Τον ακούω και σημειώνω. Γράφω «σταυροδρόμι», «χνάρια», λέξεις κλειδιά. Όσο γράφω, επιμηκύνω τη λέξη «μάάάλιστα» όσο μπορώ, για να κερδίσω χρόνο και να κάνω σημειώσεις.
-Θέλω οπωσδήποτε να ακούγεται στο σποτ ότι ο Δίας διάλεξε για κατοικία του το νησί μας και παράλληλα να δείχνουμε ένα ηλιοβασίλεμα!
Ανατρίχιασα. Ο τύπος βρίσκεται ακόμα στην εποχή των καρτ-ποστάλ. Τέλος πάντων.
-Επίσης θα ήθελα να αναφέρεται στο σποτ ότι φημιζόμαστε για την φιλοξενία μας και ότι παράγουμε εξαιρετικό κρασί και τυρί, το τυρί μάλιστα είναι Π.Ο.Π.
-Μάάάλιστα.
-Ακόμα, θέλω να πούμε ότι τηρούμε τις παραδόσεις και οι μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης, γίνονται ένα χαρμόσυνο γεγονός! Έχετε κάνει Πάσχα στο νησί μας;
-Όχι.
-Κακώς. Τέλος πάντων. Καλό θα ήταν να δείξουμε και πλάνα από μουσεία…
Μπεν Χουρ προντάξιον θέλει ο μάγκας, αλλά ο μάγκας είναι πελάτης και ο πελάτης, ως γνωστόν, έχει πάντα δίκιο.
-Να μου πείτε ποια μουσεία σας παρακαλώ.
-Κυρία μου, να μπείτε στο internet και να δείτε και τα μουσεία και τα ευρήματα. Εγώ θα σας τα πω; Μπείτε στη σελίδα μας και θα βρείτε πολλά στοιχεία.
Εκδηλώθηκε. Σιγά μην είχε επισκεφτεί ο Κλαπαρχίδας τα μουσεία. Για κανά κωλόμπαρο - πρώτο σκαμπό στο μπαρ τον κόβω - τέλος πάντων.
-Να πείτε ότι οι παραλίες είναι αμμώδεις και επίσης, να μην το ξεχάσω, να αναφέρετε οπωσδήποτε και την ευριζωνικότητα!
Τίποτα άλλο;
Κι όμως!!
-Και τέλος, θα ήθελα ένα καλό σλόγκαν που να ενισχύει τον εσωτερικό τουρισμό.
Να παροτρύνει τον κόσμο να έρθει στο νησί. Με δυο λέξεις.
Ο τύπος με δουλεύει. Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό με 2 λέξεις είναι «είσαι μαλάκας»!!
-Κύριε Κλαπαρχίδα μου, έχουμε 15 δευτερόλεπτα στη διάθεσή μας. Που σημαίνει 30 λέξεις. Δεν μπορούν να χωρέσουν όλα αυτά μαζί!
-Α, δεν θέλω «δεν μπορώ»! Να τα συνδυάσετε ΟΛΑ! θέλω ΚΑΙ τον Δία ΚΑΙ τα μουσεία ΚΑΙ τα έθιμα ΚΑΙ την ευρυζωνικότητα ΚΑΙ το τυρί που, μην τα ξαναλέμε, είναι ΠΟΠ.
Μάλιστα.

Και κάθομαι τώρα εγώ η έρμη και κόβω, ράβω, φτιάχνω ένα κολάζ λέξεων που ανάθεμα αν όλες μαζί φτιάχνουν διαφημιστικό. Μάλλον σαν παραλήρημα μεθυσμένου μοιάζει.
-Ακολουθήστε τα χνάρια του Δία… θα σας οδηγήσουν σε αυτό το ευλογημένο νησί όπου το τυρί είναι ΠΟΠ και τα μουσεία… ΜΑ ΤΙ ΛΕΩ;!!
Πάμε πάλι.
…Σε αυτό το ευλογημένο νησί, που ο Δίας είναι ΠΟΠ και ο καλός Θεούλης έφερε την ευρυζωνικότητα μαζί με το περίφημο τυρί… (ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ, ΛΕΜΕ!!)
…Κάποτε ο Δίας κατοικούσε εδώ, αλλά ήρθε ο Θεός και τον έδιωξε…
Σε αυτό το ΠΟΠ νησί, το τυρί είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός και…

Άει στο διάλο πια! Βαρέθηκα τον κάθε Κλαπαρχίδα! Με έχει ταλαιπωρήσει τόσο πολύ, που του εύχομαι να πάθει τσιρλιπιπί από το ντόπιο τυρί και από την πολύ ευρυζωνικότητα να γεμίσει ιούς και να τον καταβροχθίσουν οι Τρόγιαν Μπάδερς! Να τον κλειδώσουν μέσα στο Μουσείο και να τον δαγκώσουν τα απολιθώματα του Δία! Και όταν έρθει το χαρμόσυνο Πάσχα, να τουμπανιάσει από τα πολλά κοψίδια και να τον φέρουν σηκωτό στα επείγοντα, έγκαιρα, βέβαια, γιατί το νησί διαθέτει ΚΑΙ αεροδρόμιο! Πώς του διέφυγε αυτή η λεπτομέρεια για το σποτ!! Γιατί, do believe me, δεν ξέρω αν το τυρί είναι ποπ ή πανκ, δεν ξέρω αν τα απολιθώματα είναι γνήσια ή μούφα, ούτε καν ξέρω αν αυτό το καταραμένο νησί έχει καλό κρασί, ένα όμως ξέρω με σιγουριά, ότι ο Κλαπαρχίδας είναι Κλαπαρχίδας και εγώ είμαι ροκ (αλλά μην με φοβάσαι!).