NO 17-RADIOHEAD-IN THE RAINBOWS

Οι Radiohead μου προκαλούν πάντα πονοκέφαλο.
Ευχάριστο είναι η αλήθεια, καθώς με κάνουν να αναρωτιέμαι «ποια είμαι, που πάω» και τέτοια. Το θέμα είναι ΑΥΤΟΙ που το πάνε. Γιατί αυτή τη φορά το πήγαν κάπου πιο μακριά, στα ουράνια τόξα το πήγαν, εγώ όμως που «περπάτησα» μέχρι την άκρη τους, άκρη δεν έβγαλα.
Εντάξει, δε λέω. Να πειραματιστείτε παιδιά. Εμένα βέβαια μου αρέσατε όταν σκάσατε μύτη, τα 3 πρώτα lp’s. Μετά, πολύ μουρμούρα βρε αδελφέ, κι εμείς μεγαλώσαμε αλλά δεν κάναμε έτσι. Τέλος πάντων, κάθε ψηφοφορία που σέβεται τον εαυτό της απαιτεί μία πιο ουσιαστική κριτική διάθεση από τη μουρμούρα του Thom Yorke και από τη μύτη της P J (το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται, για αυτό την έβαλα στο 20. Sorry. Πάλι ξεχάστηκα).
Λέγαμε λοιπόν για το in rainbows. Στην άκρη του ουράνιου τόξου λοιπόν βρήκα αρχικά κάτι υποτονικά, ατμοσφαιρικά μπιτάκια και δεν ξέρω ρε παιδιά, κάπως μου έκατσαν αυτά τα μπιτάκια. Τζαζ. Όχι εγώ βρε, τα φωνητικά. Κάτι άγριες κιθάρες στην αρχή παραχωρούν τη θέση τους σε κάτι ελεκτρο-ακούσματα και εκεί που λες «πάει, τον θάψαμε τον μακαρίτη», συνειδητοποιείς πως όχι, δεν πέθανε ο βασανισμένος, αλλά είναι καταδικασμένος να ζει σε μια αιώνια μελαγχολία…
Όχι πως όλο αυτό το πάντρεμα δεν έφερε καρπούς. Έφερε και ΜΕ άρεσαν. Τι να πω δηλαδή εγώ, η κοινή θνητή για το Nude; Μίνιμαλ, όμορφο γιατί απλό και… Νάτι! Νάτο! Το βρήκα επιτέλους! Μίνιμαλ είναι η λέξη που έψαχνα για αυτό το cd. Αν και είμαι λάτρισσα του minimal σε αυτήν την περίπτωση το minimal δεν αρκεί για να γεμίσει τα κενά μου όταν τεντώνων τα αυτάκια μου και βάζω ξανά και ξανά το cd. Μπορεί το Nude να είναι όμορφο, μπορεί το All I need να είναι αξιοπρεπές, α! Είναι και η «άρπα του Φάουστ!». Ωραίο κομμάτι λέμε! Δεν αντέχω όμως άλλη άρπα(χτή), και η P J σπασμένη άρπα μου έβαλε! Μου σπάσαν τα νεύρα οι κουλτουριάρηδες!
Για να εξηγούμαι: καλοί και χρυσοί οι Radiohead και όντως τα τραγούδια τους είναι σαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου: όμορφα αλλά… μακρινά! Τόσο μακρινά! Τα βλέπεις, πας να τα πλησιάσεις όμως κι αυτά απομακρύνονται…
Για αυτό τους τοποθετώ εκεί που τους τοποθετώ. Γιατί ακόμα και στο πιο πιασάρικο κομμάτι τους το Jigsaw Falling into Place πάλι μουρμουράει αυτός ρε παιδιά!!
Και κάτι τελευταίο: να σας πω εγώ γιατί το lp το διέθεσαν μέσω διαδικτύου. Ο Thom είναι ξύπνιο παιδί. Κακά τα ψέματα, τα τελευταία τους lp δεν είχαν την επιτυχία των πρώτων. Δεν το βγάζουμε, σου λέει ο ξύπνιος, στο internet να συζητηθεί αυτό που κάνουμε να ακούσει και ο κόσμος το lp;! Πάντως, η κίνησή τους ήταν καλή.
Πάω να μαγειρέψω τώρα, γεια σας.
Το τραγούδι είναι η Άρπα που λέγαμε κάποιου Harry Smith που το έντυσε πολύ ωραία, το βρήκα στο γιουτιούμπ και είναι πολύ ωραίο!