NO 1: K L A X O N S ! -MYTHS OF THE NEAR FUTURE-

Πριν φτάσω στο Νο1 είχα να πω δυο λόγια για τις λίστες.
Όμως τα είπε ο ΙΝΔΙΚΤΟΣ για μένα. Σαν να διάβαζα τις σκέψεις μου, είπε αυτά που ήθελα να πω και ήταν σαφέστατος – πράγμα που εγώ δεν είμαι πάντα.
Όπως και ο Ίνδικτος, έτσι κι εγώ «ξέχασα» να βάλω μερικά lp που μου αρέσουν, αγάπησα άλλα, σαφώς πιο μέτρια, κοινώς συμπεριέλαβα και κάποια γιατί «έτσι μου αρέσει».
Όταν λέμε «τα αγαπημένα μου άλμπουμ», εγώ τουλάχιστον καταλαβαίνω ότι είναι τα άλμπουμ που με συντρόφευσαν πιο πολύ, αυτά που αγάπησα κι ας μην ήταν ούτε κάτι καινούργιο, ούτε κάτι φοβερά εμπνευσμένο…

Όσο κι αν άκουσα το Untrue του Burial δεν κατάφερα να το αγαπήσω. Το Boxer μου περίσσευε.
Στους Editors έχω μεγάλη αδυναμία και προτίμησα να τους βάλω, όταν στη θέση τους θα μπορούσε να κάθεται η Leslie Feist.
Δεν ήθελα να μην συμπεριλάβω τους Radiohead παρόλο που το lp τους δεν με ενθουσίασε από σεβασμό στο παρελθόν τους.
Τους Pink Martini τους αγαπώ αλλά το άλμπουμ τους δε είχε την ίδια επίδραση πάνω μου που είχαν τα πιο παλιά τους.
Όσο για τους Fall που υπεραγαπώ, τι να πω…
Δεν έχω ακούσει ακόμα όλο το άλμπουμ!!
Ο Marc Almond δεν γινόταν να λείπει. Είναι από τους πιο αγαπημένους μου και μπορεί το lp του να μην ήταν «πλούσιο», η φωνή του Almond όμως μου φτάνει.
Για αυτό που μετάνιωσα ήταν το Comicopera. Ο Wyatt παρέα με Eno, Weller και με ένα απίστευτο lp που έπρεπε να μπει στη λίστα, δεν μπήκε ποτέ.
Όσο για το White Chalk… όσες φορές και αν το άκουσα –και το άκουσα πολλές- κάτι μου έλειπε. Παρακολουθώντας μάλιστα την P J χρόνια, δεν μου το βγάζετε από το μυαλό ότι η κυρία έκανε αυτήν την στροφή για να κερδίσει ξανά καλές κριτικές…
Και πάμε στο Νο1. Που ήξερα από την αρχή ποιο θα είναι.
Οι Klaxons μαζί με τους Modest Mouse είναι ότι πιο φρέσκο έχω ακούσει.
Με τους Klaxons ειδικά, δέκα αυτιά να είχα, δεν θα τους χόρταινα ποτέ.
Επειδή δεν είμαι ειδική στο να περιγράφω ήχους και ρεύματα (ακόμα και οι έμπειροι έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά με αυτό το θαυματουργό γκρουπ) και επειδή τα βραβεία μιλάνε από μόνα τους, το μόνο που μπορώ με σιγουριά να πω, είναι πως αισθάνθηκα την πρώτη φορά που άκουσα τα τραγούδια τους.
Έκπληξη. Δέος. Ξεσήκωμα. Θαυμασμός. Θύελλα!
Έβαλα το χέρι μου στο στόμα για να μην φωνάξω! Η μουσική τους με συνεπήρε και μόνο με θύελλα μπορώ να την περιγράψω. Ποτέ δεν θα μπορούσα να γίνω κριτικός δίσκων! Βλέπετε, εγώ όταν ακούω τη φωνή του Marc Almond αισθάνομαι πάντα δύο βελούδινα χέρια να με χαϊδεύουν! Όταν ακούω τον Bruce Springsteen που όπως έγραψα ποτέ δεν γούσταρα ιδιαίτερα, μου έρχονται στο μυαλό αγνές, όμορφες εικόνες που τις έχω ανάγκη μέσα στην electro-μανία που καθόλου δεν με αγγίζει. Και όταν ακούω Klaxons νιώθω σαν να γίνομαι ξανά 18! Νιώθω πως τρέχω με ταχύτητα φωτός, προσκρούω σε τοίχους και εκτοξεύομαι στα άστρα, πέφτω στη θάλασσα, αναδύομαι ξανά και με το τέλος κάθε μα κάθε κομματιού έχω επιστρέψει με μαθηματική ακρίβεια ακριβώς από εκεί που ξεκίνησα: έτοιμη για ένα ακόμα ταξίδι!
Και το ταξίδι στη χώρα των Klaxons ήταν ότι καλύτερο μου συνέβη εδώ και πολύ καιρό!!!

Atlantis to Interzone (ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΜΕΤΕΩΡΙΤΗ ΓΙΑΝΝΗ)


Θέλω να ευχαριστήσω τον gone4sure που δεν με πέταξε έξω (!), τον Sandman που με προσκάλεσε και στον Sandman δύσκολα λέω όχι γιατί τώρα πια είναι καλός μου φίλος, κυρίως όμως, θέλω να ευχαριστήσω τους… Klaxons που μου πυροβόλησαν το κεφάλι και με έκαναν να δω ξανά πολύχρωμα αστράκια...

GOLDEN SKANS (ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΤΖΙΝ ΤΟΝΙΚ)


Και του χρόνου με ακόμα καλύτερες μουσικές!
(Περιμένω εναγωνίως τους Bauhaus!!!)