MONDAY! ΩΡΑΙΑ ΜΕΡΑ !

Δευτέρα. Κεφτές και δε φταις.
Ξυπνητήρι. Κινητό. Χτυπάει. Βγαίνω από το όνειρο με μία τρικλοποδιά. Χτυπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι. Δεν είναι το μαξιλάρι. Είναι το στήθος του Γιάννη (που με έχει στα πούπουλα) και τον ξυπνάω με κεφαλιά. Ο Κακά να ήμουν λιγότερο θα τον πόναγα. Συγγνώμη. Δεν κάνει τίποτα, απλά σου έκοψα την ανάσα. Παίρνω βαθιά ανάσα. Βήχας. Κάποιος πρέπει να μου κόψει τον βήχα και σίγουρα τα Winston δεν είναι η απάντηση. Γκρίζα διαφήμιση. Η δουλειά μου. Η διαφήμιση. Άργησα. Μετρό. Μετρώ. Ένας, δύο, τρεις, εφτά πελάτες που θέλουν χριστουγεννιάτικη καμπάνια. Για ποιον χτυπάει η καμπάνια;! Τρέχω και δεν φτάνω. Φτάνω κάποια στιγμή αλλά το σλόγκαν του κουραμπιέ είναι λίγο μπαγιάτικο. Τα ίδια, λένε, τους έδειξα και πέρσι. Μα και ο κουραμπιές, ίδιος ήταν πέρσι!. Δεν πείθονται! Ανασύνταξη. Αναμπουμπούλα. Χάνω ένα αρχείο. Δεν το βρίσκω ποτέ. Τρέχω και μου σκίζεται το καλσόν. Πόντος, Εύξεινος. Με σκίσατε σήμερα. Ο τρίτος καφές πέφτει πάνω στο ντοσιέ του πελάτη. Λεφτά, λεφτά! Το ντοσιέ είναι πιο ευγενικό από τον πελάτη.
Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Το ντοσιέ του έχει άδικο. Κοιτάζω κάτι μακέτες. Λαλιώτης. Είπα και λάλησα, ΔΕΝ μου αρέσουν οι μακέτες. Οι μοκέτες είναι πιο ευρηματικές. Τρύπα στη μοκέτα από παλιό μου τσιγάρο. Κι άλλο τσιγάρο. Κι άλλο σλόγκαν. Τηλέφωνο. Με βρίζει ένας φίλος που έβαλα την P J HARVEY στο νούμερο 20. Νούμερο είσαι εσύ, του λέω και του το κλείνω στη μούρη. Μούρη, με έχεις κάνει καψούρη. Ο πεινασμένος Καρβέλα ονειρεύεται. Ναι ρε παιδιά, υπάρχει πελάτης που θέλει να πληρώσει δικαιώματα για να βάλει υπόκρουση Καρβέλα στο τηλεοπτικό σποτ. Δικαίωμά του. Αρνούμαι. Διαφωνεί. Τσακωνόμαστε. Λαντς μπρέικ. Με ταχύτητα Κεντέρη πετάγομαι στον φούρνο όπου παίρνω ένα ύποπτο πεϊνιρλί και πάω να το κακοποιήσω (όπως κάνουμε με όλα τα ύποπτα πλάσματα σε αυτόν τον δίκαιο πλανήτη). Με το πεϊνιρλί στο στόμα υποδέχομαι τον επόμενο πελάτη. Πόρνη αν ήμουν δεν θα έβλεπα τόσους πολλούς σήμερα. Σλόγκαν στα όρθια. Στα τέσσερα. Στα καθιστά. Μου «έκατσε» το πεϊνιρλί, ο πελάτης δεν μου κάθεται με τίποτα. Είναι δύσκολος. Δεν είναι ικανοποιημένος. Ούτε εγώ είμαι μαζί του αλλά εγώ δεν είμαι πελάτης. Ας το ξαναδούμε. BLACKOUT!
Μάλιστα κυρίες και κύριοι! Ο καλός Θεούλης (αυτός ο σφριγηλός τύπος που όπως ήδη είπαμε είναι κάτι μεταξύ ΙΝΔΙΚΤΟΥ και ΠΑΒΑΡΟΤΙ) βάζει το χέρι του και κατεβάζει μονομιάς το ρεύμα! Blackout λέμε! Οι γραφίστες βρίζουν τον ευτραφή κύριο, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι φωνάζουν SAVE ME τραγουδώντας γκόσπελ και μέσα στον γενικό πανικό, ένα σαρδόνιο βραχνό γέλιο σκεπάζει τις βρισιές και προκαλεί τον Θεό-Ινδικτο-Παβαρότι να κατεβάσει διαπαντός τον γενικό, να σβήσουν όλα, το κινητό μου, ο Εύξεινος Πόντος, οι πελάτες, οι μακέτες, τα pc, η καφετιέρα, οι συνάδελφοι (κι αυτοί με ρεύμα δουλεύουν) και εγώ να σηκωθώ να πάω σπίτι μου, να είναι έξω όλα σκοτεινά, παλαιολιθικά, πρωτόγονα, χωρίς τα φώτα της διαφήμισης, χωρίς…
Θέλω να ζήσω στο σκοτάδι, μπορώ;!