ΝΟ 12 : RICHARD HAWLEY - LADY'S BRIDGE στην ψηφοφορία για τα καλύτερα LP του 2007

Ο Richard Hawley θα μπορούσε να είναι πιο ψηλά στις προτιμήσεις μου, αν τελικά το κριτήριό μου δεν ήταν ο νεωτερισμός, μπανάλ λέξη που μουσικά όμως όταν αποδώσει, φέρνει αυτό το κάτι διαφορετικό που ψάχνουμε όσοι ακούμε μουσική!
Ο Hawley λοιπόν δεν κάνει κάτι καινούργιο. Αποκαλύπτει όμως έναν ρομαντικό και προσηλωμένο στην παράδοση ερμηνευτή που εμένα τουλάχιστον, μου φέρνει δάκρυα χαράς στα μάτια. Το burnt by the sun, το the ocean, το I sleep alone, το Just like the rain ήταν το «πριν»! Ανυπομονούσα να έρθει και το «μετά». Το οποίο περίμενα με μεγάλο ενθουσιασμό γιατί ήθελα να με ξυπνήσει λίγο, καλές οι μπαλάντες αλλά πάμε παρακάτω!
Έχω πολύ μεγάλη αδυναμία στον πρώην Pulp και ήδη του έχω ανεβάσει post φέτος, με προσθήκη το Serious από το φετινό cd LADY’S BRIDGE.
Το φετινό του cd του για μένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.
Με έφερε ακόμα πιο κοντά του…
Κάθε κομμάτι έχει κάτι να διηγηθεί και την αφήγηση αναλαμβάνει ο κύριος Hawley ακολουθώντας τα χνάρια του Roy, του Cash, ακόμα και του Elvis και θα το ξαναπώ, ο φίλος μας δεν έρχεται να πει τίποτα καινούργιο και αυτό είναι πάρα πολύ έντιμο από μέρους του. Γιατί κρατάει την απλότητα επιβεβαιώνοντας τη λέξη «απλό».
Ό,τι είδος κι αν ακούς, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κλείσεις τα μάτια και να μην αφεθείς στη φωνή αυτού του απίστευτου τύπου.
Όπως αγαπώ τους Tindersticks που με βυθίζουν πάντα σε μία θάλασσα εικόνων, έτσι αγαπώ και τον Hawley. Χαρισματικός τύπος. Πήγε στην κόλαση και γύρισε χωρίς να «καεί» (ήταν μπλεγμένος άσχημα με ναρκωτικά, πριν του σώσουν τη ζωή οι Pulp όταν τον κάλεσαν στο σχήμα). Ένας τύπος που στέκεται στα πόδια του και αφού βρίσκει σιγά-σιγά τον εαυτό του, κάνει ακριβώς αυτό που γουστάρει: παίρνει μια κιθάρα, τραγουδάει υπέροχα αλλά καθόλου εξεζητημένα τραγούδια και αγνοεί τους κανόνες που θέλουν «φρέσκα» πράγματα, διατηρώντας ένα χαμηλό προφίλ.
Ο Hawley είναι πάρα μα πάρα πολύ αγαπημένος μου και η μουσική του μου φέρνει στην επιφάνεια πολύ όμορφα συναισθήματα. Αυτό δεν είναι η μουσική τελικά; Είναι ή δεν είναι;
Μαζί με τα φετινά βίντεο, δεν μπορώ να αντισταθώ στο παλιότερο the ocean…



Αφού το βίντεο του SERIOUS το έχω ήδη ανεβάσει, το βρήκα σε live και έτσι έχουεμ ευκαιρία να δούμε τον αγαπημένο μου Richard Hawley επί σκηνής!




Και κάτι τελευταίο.
Το 12 είναι ό αγαπημένος μου αριθμός!