ΑΝ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΤΙΝΙ...

Μου έχεις κάνει τη ζωή πατίνι.
Σε σένα μιλάω. Σε σένα που φεύγεις με το υβριδικό και τα φιμέ σου τζάμια κι εγώ ακόμα σέρνομαι με το παλιό πατίνι.
Σε σένα, των βασιλιά του solarium και του πρώτο τραπέζι πίστα. Εσύ, βλέπεις, έχεις μπάρμπα από την Κορώνη, ο δικός μου ο μπάρμπας χρωστάει δύο καταναλωτικά και δεν έχει καν μαλλιά για να πιαστεί. Κάνεις πως δεν με ακούς, ε; Ωραία τα βόλεψες, μπαγάσα. Αντί να σε σπρώξουν στον γκρεμό (ένας κρετίνος λιγότερος) σε έσπρωξαν στην εξουσία. Χώθηκες, λαμόγιο και για να χωθείς, έκανες πολλές πατητές, έριξες πολλές κάτω από τη ζώνη. Οι τύψεις σου κοιμούνται σε ανατομικό στρώμα που απορροφάει τις ενοχές και ο σβέρκος σου αναπαύεται στο πιο βολικό μαξιλάρι. Παρακαλώ, βολέψου. Γύρνα πλευρό. Ονειρέψου όπως θα ονειρευόταν ένα άδειο ασκί. Ακόμα και τα όνειρά σου έχουν barcode, τα πουλάς και τα αγοράζεις κι ας είναι φούσκα η επένδυση.
Σε πετυχαίνω σταματημένο στο κόκκινο φανάρι. Περίεργο που σταμάτησες, συνήθως φορτσάρεις και τίποτα δεν σε σταματά. Το δικό μου πατίνι δεν έχει πλευρικούς αερόσακους για να με σώσουν όταν θα συγκρουστώ με την αξιοκρατία, εσύ θα βγεις αλώβητος κι αν αποκτήσεις και καμία γρατζουνιά, μέσα στο organizer σου θα βρεις πολλούς πλαστικούς για να σε σενιάρουν. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα εσύ. Ανέπαφος. Εσύ δεν περίμενες ποτέ σε ουρά, δεν έκλαψες που γρατζουνίστηκε το αγαπημένο σου βινύλιο, δεν έμεινες ποτέ από λεφτά, δεν έπαιξες monopoly με ψεύτικα λεφτά.
Δεν θα σε προσπεράσω ποτέ, το ξέρω. Το μόνο «δόντι» που έχω είναι ένας φρονιμίτης που με βασανίζει χρόνια.
Εσύ, θα είσαι πάντα εκεί, κλεισμένος στο αποστειρωμένο σου γραφείο και θα κόβεις επιταγές. Όλες μεταχρονολογημένες. Πληρώνεις καλά αλλά πληρώνεις καθυστερημένα. Σου αρέσει να βασανίζεις τον κόσμο και δεν το κρύβεις.
Μια μέρα το μικρό μου πατίνι θα βγάλει φτερά. Θα απογειωθεί με τα φτερά της δημιουργίας, ένα ποίημά μου θα αλλάξει τον κόσμο. Μια μέρα θα κλειστείς μέσα στο ασανσέρ, σαββατοκύριακο και κανείς δεν θα είναι εκεί για να σε ακούσει που φωνάζεις. Μια μέρα θα φας πόρτα. Μια μέρα θα φας τη σκόνη μου, γιατί το πατίνι μου μπορεί να μην έχει ΕΒD και TCS, έχει όμως υπομονή και πάω αργά γιατί βιάζομαι.
Ποιος ξέρει; Αν η γιαγιά μου είχε πατίνι, ίσως η ζωή να τσουλούσε διαφορετικά…