ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ, επεισόδιο 1: Για να ξέρουμε τι λέμε !

Η φρι-λάντζα είναι η χαρά του κειμενογράφου.
Ειδικά όταν δεν έχεις τιμολόγιο. Είναι έξτρα δουλειά που προκύπτει όταν κάποιος θέλει να του γράψεις κάτι και σε πληρώνει επιτόπου. Εννοείται, μαύρα.
Πριν λίγες μέρες είχα ραντεβού με τον κύριο που θα τον αποκαλούμε Σπάστη για ευνόητους λόγους. Ο κύριος Σπάστης ήθελε αυτό που θέλουν όλοι: κάτι γρήγορο, καλό και φτηνό. Ήθελε το προϊόν του να κάνει θραύση, να κάνει τούμπες, να μιλάνε όλοι για αυτό και όπως ξέρετε, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.
ΑΥΤΟΣ ο πελάτης όμως, όταν έβρεχε δικαιοσύνη φορούσε κουκούλα. Αυτή της Κου-κλουξ-Κλαν. Ο άνθρωπος ήταν τρομοκράτης, όχι έμπορος!
Το προϊόν του ήταν ένα πρωτοποριακό (έτσι το λέμε όλοι) κατιτίς που θα έφερνε την επανάσταση στα κουφώματα. Επειδή, όπως καταλαβαίνετε από κουφώματα δεν σκαμπάζω και πολλά, ζήτησα να μου περιγράψει ΤΟ προϊόν.
Με κοίταξε σαν να του ζήτησα να σκυλεύσω τα 3 του παιδιά. Τουλάχιστον. Το μόνο που του είχα ζητήσει ήταν οι πληροφορίες για να ξεστραβωθώ.
«ΚΑΛΑ, ΔΕΝ ξέρετε για την αειφόρο δόμηση; ΔΕΝ ξέρετε για τον βιοκλιματικό σχεδιασμό;».
Δεν ήξερα. Απογοητεύτηκε.
Του εξήγησα ότι ο κειμενογράφος δεν μπορεί να τα ξέρει όλα. Όταν διαφημίζω για παράδειγμα ηλεκτρικά πριόνια, δεν πάει να πει ότι το έχω χρησιμοποιήσει το ρημάδι. Ούτε ο φίλος μου ο Τάκης που γράφει σλόγκανς για σερβιέτες έχει βάλει ποτέ σερβιέτα. Δεν εκτίμησε τα παραδείγματά μου. Καθόλου μα καθόλου.
Με τα χίλια ζόρια του απέσπασα το ντοσιέ και ξενύχτησα διαβάζοντας. Κατάφερα να του φτιάξω τρία ραδιοφωνικά σποτ, τα κείμενα.
Το καλύτερό μου είχε το σλόγκαν «ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΜΕ».
Μετά, ακολουθούσαν ξύλινοι, αλουμινένιοι, αντιεμπορικοί όροι που έπρεπε να διακοσμήσουν το ραδιοφωνικό-λέμε τώρα!
Το έστειλα με mail και σε λίγα λεπτά χτύπησε το κινητό μου.
-Κυρία Φαίη. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΜΕ.
-Δεν ξέρετε τι λέτε;!
-Εσείς δεν ξέρετε τι λέτε. Εμείς ξέρουμε τι λέμε αλλά δεν θα το φωνάξουμε κιόλας. Δεν θέλω σλόγκανς. Θέλω να μιλάω για το προϊόν ξεκάθαρα.
Να μην σας πολυλογώ, διαφήμιση χωρίς σλόγκαν και χαριτωμενιά, ΔΕΝ είναι διαφήμιση. Είναι αναγγελία του Ερυθρού Σταυρού. Έβαλα τα δυνατά μου. Να φτιάξω κάτι που τον καλύπτει. Νάδα. Ο έμπορας στο σήμα του.

Με παίρνει μια μέρα, χαρούμενος. «Έφτιαξα μόνος μου το σποτ» αναφώνησε. Κατάλαβα ότι μόλις τα λεφτά μου είχαν πετάξει αλλά έκανα λάθος.
«Εσείς θα πληρωθείτε κανονικά, κυρία μου. Απλά, θέλω αυτό το σποτ»!
Το σποτ, βέβαια, μόνο σποτ δεν ήταν. Ήταν σκόρπιοι όροι από δω κι από κει, χωρίς ρήματα, χωρίς καμιά ιδέα, χωρίς μέλλον.
Ο ένας μου εαυτός ήθελε να βάλει τα γέλια. Ο άλλος όμως μου έλεγε «κάνε τον μαλάκα, τα βάσανά σου τελειώνουν». Φυσικά, υπερίσχυσε ο δεύτερος.

Τη μέρα που πήγα στην εταιρία του να πληρωθώ, ακόμα δεν πίστευα ότι θα πληρωνόμουν. Αντ’ αυτού, ο τρομοκράτης μου τα έδωσε ζεστά-ζεστά και ήταν χαμογελαστός. Προς μεγάλη μου έκπληξη, μου είπε πως ήθελε να μου κάνει ένα δώρο. Μου έδωσε ένα βαρύ δέμα.

Το άνοιξα. Ε, δεν θα το πιστέψετε, αλλά ο κύριος Σπάστης μου είχε αγοράσει ένα λεξικό! Ογκώδες, γνωστότατο, χρήσιμο! Ψέλλισα ευχαριστώ.
-Για να ξέρετε τι λέτε, μου είπε ο Σπάστης. Και κυρίως, ΤΙ γράφετε. Δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζετε για τη σύγχρονη δόμηση!

Θα αυτομαστιγωνόμουν το βράδυ για αυτό μου το ατόπημα.

Και όπως πήγαινα να φύγω μουδιασμένη ακόμα από την εξέλιξη, άσκουσα τον αγαπημένο μου πελάτη να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει:
-Αυτό το υλικό είναι ΕΥΠΑΘΗ. Να μην το προχωρήσεις. Άμα δεν είναι ΑΣΦΑΛΗ, πες του να πάει στα τσακίδια.

ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΜΕ !!!!!!!