I LOVE YOU PAUL/JOHN !!!

Χτες αφήσαμε τα παιδιά στη γιαγιά, για να πάμε στον Paul Weller!
Λίγο πριν ξεκινήσουμε, διαπιστώσαμε ότι η φωτογραφική μηχανή μας τα έχει φτύσει, γεγονός που θα μπορούσε να γίνει αιτία καυγά, αλλά είμαστε και οι 2 πολύ χαρούμενοι για να τσακωθούμε! Ανεβήκαμε στη μηχανή και ανηφορίσαμε για το Θέατρο Βράχων. Φοβόμουν ότι δεν θα έχει κόσμο, ή ακόμα χειρότερα, φοβόμουν ότι θα έχει κόσμο, που θα έχει έρθει για να ακούσει το You Do Something To Me. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα πολύ κόσμο-που ήρθε για όλο το πακέτο, για τους Jam, για τους Style Council, για το εξαιρετικό 22 Dreams – το τελευταίο του album… Η συναυλία ξεκίνησε με καθυστέρηση μισής ώρας (δεν παραπονέθηκε κανείς) και ο σίφουνας Paul ανέβηκε στη σκηνή! Δεν σας λέω τίποτα!! …Που θα σας πω δηλαδή, γιατί ήταν μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω πάει ποτέ! Ο θεός Paul ξεπέρασε κάθε προσδοκία! Τα είπε ΟΛΑ (άφησε απ’ έξω το wishing on a star, το it’s written in the stars, προτίμησε να παίξει δυνατά, πολύ δυνατά), οπότε ΔΕΝ τα είπε όλα, αλλά δεν χρειάστηκε να πει τίποτα άλλο, γιατί στο 3ο ανκόρ βγήκε και είπε το town call malice και χόρεψαν ακόμα και τα βράχια!! Πρέπει να έπαιξε τουλάχιστον με 10 κιθάρες, πρέπει να έφτυσε τουλάχιστον 30 φορές, αλλά.. δεν τα έφτυνε με τι-πο-τα! Ενέργεια και πάθος και λίγα λέω. Γιατί τον Paul δεν τον ενδιαφέρει πως θα ακουστεί η φωνή του, ζει τα κομμάτια του και τα ερμηνεύει με φοβερό αυθορμητισμό. Όταν ξεκίνησε το wild wood (δείτε το στο you tube, κάποιοι καλοί άνθρωποι το ανέβασαν και η εκτέλεση ήταν σούπερ), ο Paul έπινε το ποτάκι του, κάπνιζε και τραγουδούσε, ήταν σαφές ότι δεν τον ενδιέφεραν τα χιτάκια, ούτε οι αναπτήρες, που ευτυχώς, δεν άναψαν. Το ξέρω πως το κείμενο που γράφω τώρα είναι ασύνδετο και κακογραμμένο και δεν συμμαζεύεται, αλλά γράφω στη ζούλα, καθώς έχω ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΗ δουλειά και έχω σκυλοπήξει. Ένιγουέι, η συναυλία κράτησε σχεδόν 2 ώρες, πήραμε και το playlist ως ενθύμιον (τα καλά του να είσαι στις πρώτες σειρές, φυσικά είμαστε δεύτερη σειρά γιατί έχουμε και μία τρέλα με τον Paul!) και ξανα-ανεβήκαμε στη μηχανή να γυρίσουμε σπίτι. Στην Κατεχάκη, κατεβαίνοντας από Βύρωνα, τα αυτοκίνητα έτρεχαν σαν τρελά και, όπως διαπιστώσαμε μετά, και εγώ και ο Γιάννης, κάναμε μαύρες σκέψεις, όπως, «σκέψου να μας συμβεί κάτι κακό τώρα που τρέχουμε με την μηχανή, δηλαδή τώρα που οι άλλοι τρέχουν, εμείς κανονικά πηγαίνουμε, τώρα που έχουμε δύο παιδιά…» και τελικά πήγαμε σε ένα μπαράκι για να συζητήσουμε τις ενοχές μας και περάσαμε πάρα πολύ ωραία παρ’ όλη την κούρασή μας και γυρνώντας σπίτι έκανα πολύ ωραίες σκέψεις, όπως ότι θα βάζω στα παιδιά μου τραγούδια του Paul και πως θα αγαπώ πάντα τον Paul και φυσικά θα αγαπώ για πάντα τον Γιάννη και γυρίσαμε σπίτι τελικά και μπήκα στο wikipedia να διαβάσω για τον Paul και διαπίστωσα πως το πραγματικό του όνομα είναι John!
Και μετά κοιμήθηκα…

Και αν θυμάμαι καλά…
«είδα στον ύπνο μου 22 όνειρα, τα 21 ήταν για σένα, φύλαξα το ένα για μένα, για να σώσω την ψυχή μου»…