ΧΩΡΙΣ ΣΠΟΝΣΟΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ... ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΟΦΑΛΟΣ: ΕΝΑΣ "ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ" ΑΘΛΗΤΗΣ !

Όταν είχα ρίξει μία από τις πρώτες μου χυλόπιτες στον Κωστάκη και το ανακοίνωσα περήφανη στη μαμά μου, εκείνη με ρώτησε ποιος ήταν ο λόγος που δεν μου άρεσε ο Κωστάκης-που ήταν πολύ καλό παιδί. Τότε, περήφανη για την καινούργιά μου λέξη, της είχα απαντήσει πως ο Κωστάκης είναι τόφαλος!
Η μαμά με κοίταξε σοβαρά και μου είπε, παιδί μου, ο Τόφαλος ήταν πολύ μεγάλος αθλητής. Τότε, νόμιζα στα κιλά. Κάποια στιγμή που μεγάλωσα, έμαθα για τον Δημήτριο Τόφαλο που πέθανε σαν σήμερα και είπα να τον ζωντανέψω στην μνήμη σου γιατί ο Τόφαλος ήταν πολλά κιλά… αθληταράς!
Καταρχήν μιλάμε για γκαντέμη με περικεφαλαία. 12 χρόνων ένα βαγόνι (αληθινό, όχι παιχνίδι) του καταπλακώνει το χέρι από τον αγκώνα μέχρι τον ώμο και του το κάνει σιδερότυπο. Στο νοσοκομείο οι γιατροί είναι κατηγορηματικοί, ακρωτηριασμός, τώρα!
Ο πατέρας Τόφαλος λέει ΟΧΙ και κάνει καλά, γιατί ο απίστευτος πιτσιρικάς δεν γνωρίζει ποτέ τη λέξη «μόλυνση» και μένει με ένα μικρό κουσούρι: με ένα χέρι κοντύτερο. Αυτό το χέρι όμως δεν τον εμποδίζει να σηκώσει το τρόπαιο στους β’ Ολυμπιακούς αγώνες. Και θα μου πείτε, «που είναι η γκαντεμιά». Μα οι β’ Ολυμπιακού αγώνες στα 1906 ποτέ δεν λογίστηκαν ως επίσημοι! (το γιατί, είναι άλλο… post-μεγάλη ιστορία!). Όλος ο κόσμος όμως μιλάει για τον Πατρινό αθλητή Τόφαλο, που έστειλε τον Αυστριακό γίγαντα Στάινμπαχ να πλάσει κουλουράκια (ήταν, βλέπετε, αρτοποιός στο επάγγελμα) κι ας ήταν Ολυμπιακοί Βου.

Ησυχία! Βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο. Εδώ κρίνονται όλα!
Τα 136 κόμμα 5 κιλά ήταν ελαφρόπετρα και για τους δύο.
Τα κιλά και η αγωνία μεγαλώνουν. Ο Αυστριακός στερεώνει τη μπάρα πρώτα στα γόνατα και μετά στο στήθος, μάταια, οι κανονισμοί-είναι κανονισμοί. Η μπάρα πρέπει να ακουμπήσει στο στήθος, εκεί, κοντά στην καρδιά. Δύο οι άκυρες για τους μεγάλους αντιπάλους. Το κοινό με κομμένη την ανάσα εύχεται και προσ-εύχεται ο Τόφαλος να βρει τη δύναμη. Και τη βρίσκει ρε παιδιά…! Με μία κίνηση ματ, με τα δύο ασύμμετρα χέρια του, ο Τόφαλος σηκώνει σχεδόν άνετα τα 142.5 κιλά και η καρδιά των Ελλήνων πλαντάζει από περηφάνια. Τα χέρια πονάνε από το χειροκρότημα. Ο Αυστριακός Γιόζεφ με κομμένα πόδια και ακρωτηριασμένο ηθικό, αρπάζει θυμωμένος τη μπάρα και κάνοντας μία βιαστική κίνηση, ρίχνει την προσπάθειά του στο κενό. Συγκεκριμένα, η μπάρα φτάνει μέχρι τα (κομμένα του) γόνατα κι από κει βρίσκει πάτωμα. Θα ήθελες να ήσουν «μέσα»! Οι Έλληνες σηκώνονται όρθιοι, τα μάτια κλαίνε από χαρά, τα δάκρυα ποτάμι, ο Τόφαλος αποθεώνεται τρίβοντας κυριολεκτικά τα μουστάκια του!
Είναι ο Νικητής, είναι η ενσάρκωση του πείσματος.

(Βλέπεις, δύο χρόνια πριν, στην «κανονική» Ολυμπιάδα του 1904 στο Σαιντ Λιούις, ο φίλος μας αρρώστησε και νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο της Αμβέρσα. Άκυρη η συμμετοχή. Γκαντεμιά τεράστια, καθώς είχε γίνει πρωτοφανής έρανος για να συγκεντρωθούν τα χρήματα που θα τον έστελναν στους Ολυμπιακούς!)

Μέχρι το 1914 κρατάει το ρεκόρ του σφιχτά, μέσα στο «μικρό» του χέρι.
Ύστερα, φεύγει μετανάστης στην Αμερική όπου τον κερδίζει το κατς, ενώ συγχρόνως κάνει καριέρα τενόρου! Το πείσμα του, παροιμιώδες! Δεν εγκαταλείπει ποτέ, παλεύει μέχρι τελικής πτώσεως! Το πείσμα του τον οδηγεί ξανά στο νοσοκομείο για τρεις μήνες, ο Φρανκ Γκοτς δεν άφηνε κανέναν όρθιο, ο Έλληνας όμως δεν μάσησε.

140 έπαθλα στην Άρση Βαρών.
251 (ναι, 251 έπαθλα!) στο κατς!
Και ένα όνομα που έμεινε στην Ιστορία! Μέχρι σήμερα όταν βλέπουμε κάποιον τεράστιο άντρα, τον αποκαλούμε «τόφαλο».

Πολύ πριν τα αναβολικά γίνουν must, πολύ πριν τους σπόνσορες και τα συναφή, ο Δημήτριος Τόφαλος (1882-1966) πέτυχε «μέσα και έξω» αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο…
Και τώρα συγνώμη, πρέπει να σκουπίσω δυο-τρία δάκρυα που κυλούν και θέλω να τα αφήσω να κυλήσουν… δεν είναι το ότι ήταν Έλληνας, δεν έχει να κάνει με αυτό, είναι ότι ένα βαγόνι πλακώνει το χέρι ενός μικρού παιδιού και τη συνέχεια την έμαθες…