Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ Ο ΜΕΤΕΩΡΙΤΗΣ !

Σήμερα θα σας γνωρίσω τον προ-προ-προ πάππο μου Μετεωρίτη του Ensisheim, τον πρώτο Μετεωρίτη που έσκασε στη Γη και απέκτησε ταυτότητα και που φυσικά, είναι συγγενής μου.
Σαν σήμερα λοιπόν, 7 Νοεμβρίου του 1492, ο παππούς μου ο Μετεωρίτης βαρέθηκε να βολοδέρνει σαν την άδικη κατάρα στα καφενεία του διαστήματος και μία άγνωστη για μας έλξη τον έφερε στο Ensisheim (το οποίο το ήξερα κι από χτες, λέμε τώρα).
Το είχαμε από τότε το μικρόβιο του ταξιδευτή. Έτσι εξηγείται που ο λατρευτός μου ο παππούλης τα μάζεψε κι έφυγε από τη Μικρασία για να σκάσει σαν Μετεωρίτης στη Θεσσαλονίκη πρόσφυγας και ουρανοκατέβατος, όπως τόσοι άλλοι…
Το γεγονός ότι την ίδια χρονιά ανακάλυψαν την Αμερική, βοήθησε σίγουρα τον παππού-Μετεωρίτη να σκάσει ΚΑΙ από το κακό του.
To Ensisheim βρίσκεται στην Αλσατία της Γαλλίας, τότε όμως ανήκε στη Γερμανία.
Γεγονός που εξηγεί την απέχθειά μου για τη γαλλική γλώσσα και την αγάπη μου για οτιδήποτε γερμανικό. Τι να λέμε! Για να φτάσω σορμπόν ένα έγινε Τρωικός Πόλεμος στο σπίτι. Μισώ τη λέξη σουμπζονκτίφ -σαν βρισιά δεν ακούγεται;- Αγαπώ όμως πέρα από τον πολυαγαπημένο μου Herman Hesse, τον Νίτσε, τον Μπρεχτ, τον Φριτζ Λανγκ, τον Βάγκνερ, τον Μπαχ, τα λευκά γερμανικά λουκάνικα, την ταινία Goodbye Lenin, και την Μπάγερν Μονάχου.
Συνεχίζουμε.
Τον Μετεωρίτη παππού μου (που από εδώ και στο εξής θα αναφέρεται ως «ο παππούς») τον είδαν τα μάτια ενός οχτάχρονου αγοριού, το παιδί ήταν και ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας. Φρίκαρε το κακόμοιρο.
Για φαντάσου να ζεις στα 1492 και να δεις έναν μετεωρίτη ΝΑ! να σκάει δίπλα σου!
Γεγονός που εξηγεί γιατί μια ζωή περπατάω και κοιτάζω τον ουρανό λες και περιμένω κάτι να πέσει στα πόδια μου. Το γεγονός επίσης ότι είμαι Υδροχόος (αέρα-πατέρα) εξηγεί επίσης την μακρινή μου και αδιαμφισβήτητη σχέση μου με τον «παππού».
Υπάρχει μία εκδοχή ότι οι μετεωρίτες εξαφάνισαν τους δεινόσαυρους. Τη χλωρίδα και την πανίδα. Πιστέψτε με, στο σεντούκι του παππού βρήκα επιστολές που μαρτυρούν πως ουδέποτε οι μετεωρίτες είχαν το βίτσιο να κάνουν κακό. Οι κακόμοιροι, έλκονται από τη γη και σκάνε σε αυτήν, ορμέμφυτα.
Στο γονίδιό μου το ‘χω και αυτό: ποτέ δεν θέλω να βλάψω κάποιον, κάποιες φορές όμως με έλκει ένα ακατανίκητο «κάτι» και άμα «σκάσω», θα σκάσω στο κεφάλι σου και θα σου δείξω τι εστί δεινόσαυρος.
Και για να τελειώνουμε, ο μετεωρίτης δεν φυτρώνει ξαφνικά στο διάστημα. Υπάρχουν οι κομήτες. Κάθε κομήτης χάνει σε κάθε διάβαση από το περιήλιο ένα στρώμα, μια φλούδα δηλαδή, για να καταλαβαίνουμε τι γράφει η wikipedia, πάχους τριών μέτρων από την επιφάνεια του. Άμα, λέμε άμα, τα καταφέρει να επιβιώσει αυτή η φλούδα, τότε γεννιέται ο μετεωρίτης και άμα, πάλι άμα, φτάσει η αφεντιά του μέχρι τη γη, πράγμα σπάνιο, τότε μιλάμε για Μετεωρίτη που σκάει στη γη-και στα κεφάλια μας. Κατάλαβες.
Κάπως έτσι γεννήθηκα κι εγώ. Με πάρα-πάρα πολύ δυσκολία, αποσχίστηκα από τον κομήτη της Δυσχέρειας, ξεπέρασα οικογενειακές/πολιτικές έχθρες και έφτασα αλώβητη, χωρίς να καεί η γούνα μου, εδώ ακριβώς, κι έτσι τώρα μπορώ να σκάω στη μπλογκόσφαιρα, ανοίγοντας μία διάμετρο μεγάλη, σαν τον κώλο του ΘΡΥΛΟΥ χτες .
Γιατί εκεί ήθελα να καταλήξω, βλέπετε!
Εννοείται ότι ο «παππούς» ήταν ΚΑΙ θρύλος…

(κομμάτια του παππού μου εκτίθενται στο μουσείο της περιοχής Ensisheim στη Γαλλία, για άλλα γκατζετάκια, απευθυνθείτε στις μπουτίκ του Ολυμπιακού…)