Ο ΤΡΕΛΟΣ ΠΑΠΑΣ, Η BLOG-ΙΤΙΔΑ ΚΑΙ Ο ΛΕΜΟΝΗΣ

Τετάρτη πολύ πρωί. Μυστήριο όνειρο. Ξυπνάω τον Γιάννη με το έτσι-θέλω.
«Είδα στον ύπνο μου έναν παπά με χαβανέζικο στεφάνι πάνω από το ράσο… Υποτίθεται ότι είχα πάει στον γάμο του και άρχισα να φωνάζω πως οι παπάδες ΔΕΝ παντρεύονται! Τον έπιασα τον παπά από τα μούτρα, που λέει ο λόγος και του εξηγούσα πως αυτό είναι εξωφρενικό! Ο παπάς είχε μούσι, μακριά μαλλιά…»
«Τρελός παπάς σε βάφτισε αγάπη μου. Μήπως στον ύπνο σου έβλεπες τον Πανούση»;
Κοίταξα τον Γιάννη μου, με το τσουλούφι να του κρύβει το μάτι και για μία ακόμη φορά σκέφτηκα πως τα πρωινά μού θυμίζει τον Ανέστη Βλάχο.
«Δίπλα στον παπά, ήταν ένας άγγελος με ηλεκτρική κιθάρα. Έγινα έξαλλη όταν τον είδα και άρχισα να του φωνάζω πως έπρεπε να παίζει μπάσο και όχι κιθάρα. Ο άγγελος στεναχωρήθηκε».
«Φαίη, μόνο εσύ βλέπεις τέτοια όνειρα». Δεν ήταν κοπλιμέντο.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και ανακοίνωσα δραματικά:
«Σήμερα θα συμβεί κάτι εξωφρενικό. Θα το θυμηθείς»!
Στο σημείο αυτό ο Γιάννης αποτίναξε από πάνω του τον ζυγό της κουβέρτας και σηκώθηκε να φτιάξει καφέ. Ήξερε ότι δεν θα τον άφηνα να κοιμηθεί μέχρι να φύγω για τη δουλειά.
Πάω στη δουλειά και μπαίνω στο blog του Ίνδικτου. Από σεβασμό, πρώτα μπαίνω στο blog του Ίνδικτου και μετά στο δικό μου. Μόλις γράφω μια «καλημέρα», εισβάλει το boss στο γραφείο μου. «Φύγαμε, έχουμε να πάμε σε δύο πελάτες».
Μου την χάλασε! Κι εγώ πως θα blog-άρω σήμερα, με τηλεπάθεια;
Στο πρώτο meeting, γύρω στις δύο, άρχισαν να με ζώνουν τα μαύρα φίδια της στέρησης. Μου έλειπε ο Ίνδικτος. Μου έλειπε ο Μετεωρίτης. Μου έλειπαν όλα! Ζήτησα συγνώμη και βγήκα από την αίθουσα. Πήρα τηλέφωνο τον Γιάννη. Τον ρώτησα αν είχε συμβεί τίποτα εξωφρενικό. Με ενημέρωσε πως στην blog-όπολη όλα πήγαιναν καλά και ο Ίνδικτος δεν είχε ανεβάσει άλλο post. Όχι, ΔΕΝ είχε γίνει σεισμός. Αισθάνθηκα καλύτερα.
Επέστρεψα στο meeting αλλά ήμουν αλλού. Όσο καταστρώναμε τουριστικές καμπάνιες, εγώ ήμουν μάλλον τουρίστας στην όλη φάση. Η blog-ίτιδα και τα συμπτώματα της στέρησης ήταν εμφανή.
Στις τέσσερις πήρα ξανά τον Γιάννη (τηλέφωνο). Και στις έξι. Στις οχτώ, όταν τον ρώτησα αν έχει συμβεί τίποτα εξωφρενικό, μου δήλωσε ξερά πως του τα έχω σπάσει εξωφρενικά και πως θα ερχόταν να με πάρει από το μετρό, να πάμε στους φίλους μας για να δούμε τον Ολυμπιακό να παίζει εκτός.
Πήγαμε.
Όχι ότι βλέπαμε παιχνίδι. Λέγαμε αηδίες γιατί ποιος σοβαρός άνθρωπος θα περίμενε να δει τον Θρύλο να παίζει καλά στην Ευρώπη;
«Παιδιά, εγώ θα ήθελα να περιγράφει τον αγώνα η Ροζίτα Σώκου. Βλέπετε ένα πολύ καλό παιδί να τρέχει με τη μπάλα..»
«Παιδιά, ο Γερμανός δυσκολεύει το παιχνίδι! Βάζει μέσα παίκτες με πολλά σύμφωνα!!»
«Ποια «κατοχή» ρε βλάκα; Κατοχή από τους Γερμανούς έχουμε να δούμε από το σαράντα!».
(γεια σου ρε Γιάννη, είχες μεγάλη έμπνευση χτες).
Και για να μην πολυλογώ, γίνεται ένα μπραφ και η ΔΕΗ μας κλέβει τι φως. Βρίζουμε τη ΔΕΗ και περιμένουμε και περιμένουμε. Είκοσι λεπτά μετά, το φως επανέρχεται. Και η προφητεία μου βγαίνει αληθινή.
«Μεγάλο παιχνίδι κάνει ο Ολυμπιακός, κυρίες και κύριοι, που προηγείται 1-3 μέσα στη Γερμανία…»
Έγινε του κακομοίρη!!
Ανοίξαμε σαμπάνια, χορέψαμε πυρίχιο, εγώ ανέβηκα στο τραπέζι και τραγουδούσα τη Λιλί Μαρλέν, όσο ο Λεμονής έδινε συνέντευξη.
-τι έχετε να μας πείτε κύριε Λεμονή;
-αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σας μιλήσω γιατί έχω χεστεί από τη χαρά μου…
Γύρισα σπίτι μεθυσμένη (από την επιτυχία) και προσπάθησα να ανεβάσω αυτό το post.
Μάλλον οι συγκινήσεις της μέρας με τάραξαν και τα μάτια μου έκλειναν…
Πριν λιποθυμήσω, είδα ένα σχόλιο από τον αγαπημένο μου Ίνδικτο. «Κάποιο κοριτσάκι έγινε πολύ χαρούμενο σήμερα».
Δεν ΣΕ λέω τίποτα!!
Πριν κοιμηθώ, θυμήθηκα τη φωνή του Γιάννη να μου λέει χαιρέκακα:
-Άντε, την άλλη βδομάδα που παίζετε με την Καλαμαριά, θα χάσετε για να χαρεί ο φίλος μας ο Ίνδικτος.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε όλους!!