PLASTIC PASSION (η ιστορία ενός έρωτα που ξεφούσκωσε...)

Την πρώτη φορά που τον είδα,
κατάλαβα πως αυτός ο κούκλος ήταν φτιαγμένος για μένα. Τελεία.
Τα μάτια μας διασταυρώθηκαν και το βλέμμα του καρφώθηκε πάνω μου. Τρελή από χαρά, του χαμογέλασα διστακτικά και τον πλησίασα περισσότερο. Ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα: εμφανίσιμος, ευγενικός, λιγομίλητος, ήσυχος. Άφησε που ήταν γουλί και έφερνε κάπως στον Τζόρτζεβιτς, γεγονός που ενίσχυσε τον πόθο μου γιατί είμαι μεγάλος γαύρος. Σου λέω, έρωτας, όχι αστεία! Ήταν ο άνθρωπός μου. Ήταν η μάρκα μου. Άργησα αλλά τον βρήκα!
Καθόταν δήθεν αδιάφορος και με κοίταζε με τα ψυχρά, μεγάλα του μάτια και ήξερα ότι θα έδινα τα πάντα για να τον αποκτήσω, όσο κι αν μου κόστιζε. Και κόστιζε πολλά.
Ευτυχώς, είχα μαζί μου τη visa.
Τον απέκτησα σε 12 άτοκες δόσεις και είναι παράδοξο πως αυτός ο άντρας ο ατελείωτος, ο θεϊκός, χώρεσε μέσα σε μία τόση δα πλαστική σακούλα Ενθουσιασμένη με το νέο μου απόκτημα, γύρισα σπίτι. Έφτιαξα ατμόσφαιρα. Χαμήλωσα τα φώτα. Έβαλα στο πικάπ το Lovecats όσο έψαχνα τα κατάλληλα εσώρουχα. Όλα κι όλα, ο καλός μου θα έπρεπε να ανεχτεί την αγάπη μου για τους Cure αλλιώς θα ζήταγα τα λεφτά μου πίσω.
Έβγαλα τον κούκλο από την τσάντα και πήρα μια καλή τρόμπα. Επιτέλους, ο έρωτάς μου έπαιρνε υπόσταση, αποκτούσε σάρκα και οστά. Ίσως να φταίω κι εγώ που τον παραφούσκωσα και πήραν τα μυαλά του αέρα. Να ήταν ο ενθουσιασμός μου, ποιος ξέρει… Δεν τον ήθελα χαλαρό την πρώτη μας βραδιά! Τον έκανα τούμπανο, είναι η αλήθεια. Όταν κατάλαβα πως κόντευε να σκάσει, σταμάτησα. Οι ασφυχτικές σχέσεις τρομάζουν τους άντρες, οπότε σταμάτησα να τρομπάρω. Το επίμαχο σημείο, εξάλλου, ήταν ντουνέκι. Τον κοίταξα με νόημα. Τον πήρα αγκαλιά. Δεν του την έπεσα αμέσως για να του κάνω καλή εντύπωση. Περίμενα. Μάταια.
Ο καλός μου καρφώθηκε στην τηλεόραση και με βλέμμα απλανές, υποκρινόταν πως έβλεπε Κούλογλου. Στην πραγματικότητα, δεν ήθελε να μου κάτσει με τίποτα. Αποφάσισα λοιπόν να παίξω το παιχνίδι του και να αδιαφορήσω πλήρως για να τσιμπήσει. Τον έγραψα και το έριξα στο σφουγγάρισμα. Ύστερα έβαλα πλυντήριο. Άπλωσα τα ρούχα. Ο τύπος, τίποτα. Αποφάσισα να μην τον πιέσω την πρώτη μας νύχτα και εγκατέλειψα τις προσπάθειες. Μην με νομίζει και πεινασμένη! Κοιμηθήκαμε αγκαλιά, (αφού του έπαιξα πρώτα στην κιθάρα το The Blood) και το γεγονός ότι δεν ροχάλιζε και δεν είχε τρίχες να μoυ τσιμπάνε το πρόσωπο, του έδωσε μερικούς ακόμα πόντους (δυστυχώς, μόνο μεταφορικούς).
«Όνειρα γλυκά» του είπα η αδαής πριν κοιμηθώ στο στήθος του. Το γαϊδούρι, δεν είπε λέξη.
Και ξημέρωσε η επόμενη και η επόμενη και πέρασαν μέρες πολλές.
Τζίφος. Ο τύπος δεν με γούσταρε, πάει και τελείωσε. Και τι δεν έκανα για να τον ανάψω! Του μαγείρευα μεγάλα, αφροδισιακά μανιτάρια, κυκλοφορούσα σαν πρωτόπλαστη στο σπίτι, του έκανα χορευτικά, του έκανα μασάζ… Τίποτα! Ο Τζόλε καθόταν μουτρωμένος, με το στόμα ορθάνοιχτο και με κοίταζε με οίκτο. Η femme fatale μέσα μου είχε φάει γροθιά στο πρεστίζ και η γροθιά πονούσε. Με είχε πληγώσει ο αλήτης, και είχα βαρεθεί να υποφέρω από τους άντρες. Όμως αυτή τη φορά, είχα το πάνω χέρι. Ή έτσι νόμιζα.
Έρχεται ένα βράδυ λοιπόν και το μάτι μου γυαλίζει. Η αποχή είναι καλή μόνο στις εκλογές. Μου γύρισε το μάτι, λέμε. Η ώρα είχε φτάσει. Με δυναμικά και σίγουρα βήματα, πάω στο πικάπ. Βάζω το Let’s go to bed και μέσα μου βράζω σαν το Πινατούμπο πριν τη μεγάλη έκρηξη. Σαστίζει και με κοιτάζει με αυτό το αντιπαθητικό, παγερό βλέμμα που κάνει την καρδιά μου να λιποθυμάει. Δεν πτοούμαι. Τον πλησιάζω και τον αρπάζω γκανγκστερικά. Ένα μικρό, ερωτικό κεφαλοκλείδωμα σαν να λέμε. Τον έχω σβερκώσει και του ψιθυρίζω στο αυτάκι γλυκές ανοησίες για να καταλάβει ότι τον αγαπώ για αυτό που είναι. Δεν ίδρωσε το αυτί του. Τον χαϊδεύω απαλά και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου. Τίποτα. Ε, λοιπόν, το ξέρω πως το παρατράβηξα, το ξέρω πως έκανα λάθος, αλλά η υπομονή έχει και τα τετραγωνικά της.
Η απόρριψη μου θόλωσε το μυαλό.
Τον βουτάω και όπως πασχίζει να ξεφύγει από τα χέρια μου, του τραβάω μία δαγκωνιά όλη δική του. Έφταιξα, το ξέρω. Έφταιξα κι εγώ που ήμουν λυσσάρα, έφταιξε κι εκείνος που ήταν πλαστικός. Το μωρό μου άρχισε να συρρικνώνεται και να αργοπεθαίνει στα χέρια μου, όσο εγώ έκλαιγα μετανιωμένη και του φώναζα πως ένας τέτοιος έρωτας δεν γίνεται να ξεφουσκώσει έτσι. Ήταν όμως αργά. Σε λίγα λεπτά, το μωρό μου είχε γίνει μία επίπεδη μάζα. Ένας έρωτας ακόμα, πέθαινε πριν γεννηθεί.
Εκείνη τη νύχτα δεν έκλεισα μάτι για να του κάνω παρέα. Ο τύπος είχε γίνει χαλί να τον πατήσω, τον είχα ισοπεδώσει και έπρεπε να επανορθώσω πάραυτα.
Συμμάζεψα τα πληγωμένα μου κομμάτια, άλλαξα δίσκο και πήρα σελοτέιπ. Πώς να συντηρήσεις όμως έναν καταδικασμένο έρωτα με σελοτέιπ; Στο πικάπ ο Robert Smith σπάραζε “waiting for tomorrow never comes” και σαφέστατα, ήθελε να μου πει κάτι. Έφαγα ένα ολόκληρο ρολό (όχι κοτόπουλο, σελοτέιπ). Αυτός, υπέμενε απαθής το μπαντάρισμα. Δεν μπορώ να πω, από το σελοτέιπ δεν είχα παράπονο. Από αυτόν τον σνομπ τύπο όμως, είχα μόνο παράπονα και μία εγγύηση που δεν με κάλυπτε.
Την ίδια μέρα ανακάλυψα ακόμα μία φρικτή αλήθεια: ο τύπος ήταν βάζελος. Τον είδα να κοιτάζει κλεφτά τον Καραγκούνη και ύστερα να κάνει τον Πακιστανό. Το χειρότερο ήταν πως ήταν και γκαντέμης, γιατί την επόμενη μέρα συνέβη αυτό που δεν θέλω να θυμάμαι ποτέ ξανά και λέγεται Γιουβέντους. Ήταν Χριστούγεννα και κάθε πέντε λεπτά τρώγαμε γκολ. Θα ορκιζόμουν πως το κάθαρμα χαιρόταν. Ένα αδιόρατο μειδίαμα άνθισε στο αντιπαθητικό του πρόσωπο και κάποιος έπρεπε να το κλαδέψει.
Το σκορ ανέβαινε θεαματικά και εγώ έπεφτα και έπεφτα, σε μία μελαγχολία άνευ προηγουμένου.
Ως εδώ. Αυτό ήταν λέμε. Θα έπαιρνα μέτρα δραστικά.
Τον βούτηξα και τον έφερα τούμπα. Τώρα, δεν έβλεπα πια την παγερή του φάτσα!
Ο κώλος του (με το συμπάθιο, αλλά ο κώλος είναι κώλος) ήταν τουρλωμένος και προκλητικά προσκείμενος στην τιμωρία. Αχά! Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.
Υποπτεύεστε τι έχω στο μυαλό μου. Και κυρίως, τι έχω στο χέρι μου!
Επέλεξα το πιο φαλλικό, ογκώδες, τεράστιο αντικείμενο που είχα σπίτι (έναν καλόγερο δηλαδή) και το απίθωσα δίπλα του, έτσι, για να τον προετοιμάσω. Έβαλα τους Cure δυνατά για να καλύψω τις φωνές του όταν θα αναλάμβανα να τον τιμωρήσω και πήρα θέση.
Αυτός, υπέμενε στωικά τη μοίρα του και φυσικά, δεν άλλαζε στάση.
Έλα όμως που είμαι από τη φύση μου ευαίσθητο παιδί….
Είπα να το σκεφτώ. Να το φιλοσοφήσω. Μα τι συμβαίνει σήμερα με τους άντρες; Γιατί μου φέρονται όλοι σαν να είμαι σκυλί; Εντάξει, είπαμε, φταίω κι εγώ που τα δίνω όλα σε μια σχέση, φταίει κι αυτός που δεν δίνει τίποτα. Και τώρα τι κάνουμε;
Τίποτα. Δεν υπάρχουν άντρες σήμερα, κυρίες και κύριοι, δεν υπάρχουν. Είναι όλοι τους στο σήμα τους. Στον κόσμο τους. Ειδικά αυτός εδώ, ο πλαστικός, θα ορκιζόμουν πως ήταν από άλλο πλανήτη. Κι ας έγραφε με μικρά γράμματα στην αριστερή του πατούσα “Made In Taiwan”…