80's: Τόσο κοντά και τόσο μακριά...

Ποιος φοβάται την Αλέξις Κόλμπι;
Σήμερα κανείς, αλλά στα 80’s η θείτσα ήταν μεγάλο όνομα. Στη Δυναστεία έπαιζε το ρόλο μιας σάπιας φώκιας που σκοπός της ζωής της ήταν να σκορπάει τη δυστυχία. Πολύ κοντή για τόσο ψηλά τακούνια, η Joan Collins, φορώντας πάντα τεράστιες, διαστημικές, ασύλληπτες βάτες και πνιγμένη στα μαργαριτάρια, έριχνε τις φαρμακερές ατάκες της και βασίλευε στον λαμπερό κόσμο των βήτα (βου).
Τότε που δεν υπήρχαν κινητά και laptop και δορυφορικές τηλεοράσεις…
Τα 80’s ήταν γενικά, βου. Τα σκουλαρίκια είχαν μέγεθος τοτέμ, τα buggy trousers…
Ωχ! Είπα την μισητή λέξη. Buggy trousers. Η αποθέωση της κακογουστιάς. Ακόμα και ο αγαπημένος μου David Bowie έσκασε με άθλιο κοστουμάκι στο Dancing in the street και αναρωτιόσουν πως δύο τόσο κακά παιδιά δέχτηκαν να μπουν σε τέτοιο παντελόνι. Ο Boy George ντυμένος γκέισα. Ο George Michael κάνει αποτρίχωση στο στήθος. Οι άντρες έχουν χαίτη. Οι Duran Duran, φουλ-ντεκαπάζ. Ντισκοτέκ και Στάθης Ψάλτης. Συνθεσάιζερ παντού! Και μια μετα-μοντέρνα μπασταρδεμένη ντίσκο-ποπ modern talking κατάσταση , που άμα την άκουγαν στο Studio 54 κάποτε, θα αυτοκτονούσαν ομαδικά…
Φρίκη.
Είχαν όμως μία αθωότητα τα 80’ς. Μετά τη δεκαετία του ’70, μετά τις ηλεκτρικές κιθάρες και τα παραισθησιογόνα μανιτάρια, μετά τη δικτατορία και μετά από ένα σωρό άλλα γεγονότα, τα 80’s συμβόλιζαν μία αλλαγή. Θυμηθείτε τι έγινε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ
Κανείς δεν ήξερε τι μας περίμενε μετά…
Τώρα που μεγαλώνω όμως, πέρα από τη νοσταλγική έξαρση που με πιάνει καμιά φορά, έχω ακόμα μία ιδιαίτερη σχέση με τα 80’s. Ξέραμε, αν όχι που μας παν τα τέσσερα, τα τρία τουλάχιστον. Τα 80’s ήταν πιο ανέμελη δεκαετία. Από τα 90’s και μετά άρχισε να χάνεται ο έλεγχος…
Για αυτό η φωτογραφία της glamorous θείτσας μοιάζει πια τόσο μακρινή !