Η ΒΕΝΕΤΙΑ ΠΟΥ (ΜΕ) ΠΕΘΑΙΝΕΙ...

Το ότι η Βενετία είναι πανέμορφη το ήξερα, αυτό που δεν είχα φανταστεί όμως, είναι την ανεπανόρθωτη ζημιά που σου κάνει όταν πας για πρώτη φορά: θέλεις να ξαναπάς και να ξαναπάς! Αυτή η πόλη συγκινεί απίστευτα - και κατέληξα στο γιατί: γιατί αγαπώντας την Βενετία είναι σαν να συμφιλιώνεσαι με την ιδέα του θανάτου. Η Βενετία γερνάει, διαβρώνεται, σαπίζει. Η ομορφιά της βρίσκεται ανυπεράσπιστη στο έλεος του καναλιών. Τα σπίτια γερνάνε ζωσμένα από το νερό και όσο πιο πολύ σαπίζουν, τόσο πιο γοητευτικά γίνονται. Οι τουρίστες σταματούν στις γέφυρες και ανοίγουν τους χάρτες. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην χαθείς στην Βενετία! Όσους χάρτες κι αν ανοίξεις, η Βενετία θα φροντίσει ώστε να χαθείς. Και θέλεις να χαθείς. Προσποιείσαι πως ξέρεις τον δρόμο, αλλά κατά βάθος σου αρέσει που περιφέρεσαι μέσα στον λαβύρινθο. Οι μάσκες που συναντάς σε κάθε βιτρίνα, σε κοροϊδεύουν.




Η Βενετία θα βρει τρόπο να σε κάνει κομμάτια.
Αν δεν σε σκοτώσει ο νάνος killer με το κόκκινο αδιάβροχο (βλέπε ταινία Don’t look now, και το εννοώ όταν λέω «βλέπε», χάνεις αν δεν την έχεις δει!), αν δεν σε σκοτώσει λοιπόν ο νάνος, θα σε σκοτώσει η απίστευτη υγρασία της. Θα σε σκοτώσουν οι σκιές στους τοίχους, οι ψιχάλες, η άρρωστη θάλασσα. Νεύρα, τσατάλια. Οι μετακινήσεις γίνονται με καραβάκια και τα καραβάκια κουνάνε. Μικρές ναυτίες. Κρυώνεις και ζεσταίνεσαι. Και όσο απολαμβάνεις την ομορφιά της Βενετίας που βρίσκεται παντού, τόσο πιο πολύ μελαγχολείς.





Αυτά θυμάμαι από την Βενετία που με έχει δηλητηριάσει γλυκά και με καλεί να επιστρέψω. Την μελαγχολία που μου χάρισε. Η Βενετία με έκανε να λυπάμαι, να λυπάμαι έτσι αόριστα (κι ας ήμουν έγκυος και μες στην τρελή χαρά όταν πήγα), με έκανε να λυπάμαι για όλα όσα υπάρχουν και θα χαθούν, για όσα χάθηκαν αλλά υπήρξαν, για όσα θα υπάρξουν και που πάλι κι αυτά με την σειρά τους θα χαθούν, κι επειδή χάθηκα κι εγώ, κατάλαβες τι θέλω να πω, το κόβω κάπου εδώ και πάω να διαλέξω φωτογραφίες.