ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ...

Κούνια που μας κούναγε που νομίζουμε ότι τα σκασμένα λένε "μαμά".
Μαμ-μαμ λένε κι εμείς νομίζουμε ότι λένε "μαμά".



ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΝΟΥΜΕΡΟ ΔΥΟ

Μετά τις κορώνες του μικρού μου πόρκι, άρχισα να εκτιμώ περίεργα είδη μουσικής που μέχρι πρότινος τα είχα κατατάξει στην κατηγορία "ουρλιάζουν και όχι τραγουδάνε". Άρχισα να εκτιμώ στα γεράματα το χέβι μέταλ και γκρουπ όπως οι Μέγκαντεθ ακούγονται σαν αγγελουδάκια-δίπλα στις φωνές του μικρού μου ηχορρυπαντικού βρέφους.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΡΙΑ

Το βρέφος είναι ένα πολύ αδικημένο θηλαστικό.
Τα περισσότερα ζωάκια γεννιούνται με δόντια. Τα μωρά τραβάνε τεράστιο λούκι μέχρι να βγάλουν δόντια, εμείς τραβάμε μεγαλύτερο (βλέπε διαπίστωση Μέγκαντεθ) και να'ταν μόνο αυτό: τα βρέφη βγάζουν νύχια! Συνέχεια! Χτες τους τα κόψαμε, σήμερα με έκαναν φέτες. Σαν τον σκαρ-φέις βγαίνω στους δρόμους, η χαρακωμένη μάνα. Ούτε γατιά να είχα. Τέλος πάντων. Πάμε στην επόμενη διαπίστωση.




ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΕΣΣΕΡΟ, ΣΑΪΝΙ ΧΑΠΙ ΠΙΠΟΛ.

Έτσι, υποτίθεται, πρέπει να νιώθουν όσοι κάνουν παιδιά
(σάινι, όχι σαϊνι).
Δεν μπορώ να πω. Αν και γδαρμένη (με όλους τους τρόπους)-είμαι ευτυχισμένη. Γιατί ανακάλυψα έστω και αργά, το χέβι μέταλ! Δεν κάνω πλάκα, όταν ο μικρός πιάνει συχνότητες που το ανθρώπινο αυτί δεν μπορεί να αντέξει, εγώ κλείνω τα αυτιά μου στην συμφορά και ακούω Iron Maiden. Τώρα, πως σκατά θα καταφέρω να πάω το Σάββατο στους Tindersticks δεν ξέρω. Γιατί θέλω να πάω. Πρέπει να πάω. Είναι από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα. Σάββατο όμως, παίζω μουσική. Στο μπαρ που δουλεύω. Κι αν λείπω εγώ, ποιος θα βρεθεί να παίξει Μάνογουορ Σάββατο βράδυ; Έλα ντε!