ΟΤΑΝ Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΚΑΝΕΙ ΚΟΙΛΙΑ...

Εξαφανίστηκα από προσώπου γης-όχι μόνο από το blog.
Έχω πάρει δέκα κιλά. Χτες πήγα να δοκιμάσω ένα μπικίνι και έβαλα τα κλάματα (οι άλλες γέλαγαν βέβαια δίπλα μου αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα, κάποιος θα τις γκαστρώσει τις κοκαλιάρες και θα τους γίνει η λεκάνη λεκανοπέδιο Αττικής).
Τέλος πάντων, έχω ιδέες διάφορες για να περάσω καλά με τα κιλά μου. Δηλαδή, με την κοιλιά μου. Γιατί ΟΛΑ τα αναθεματισμένα τα κιλά έχουν πάει σε ένα και μόνο σημείο: στην κοιλιά. Που φυσικά, αυτό το πράγμα δεν λέγεται πια κοιλιά, σαν το λαστιχένιο ανθρωπάκι της Michelin είμαι (ή της Shell;), ξέρετε ποιο, αυτό το χοντρό που χαμογελάει.
Ιδέες για να το διασκεδάσω (οι άλλοι διασκεδάζουν πάντα όταν με βλέπουν).
-Να μάθω να στριφογυρίζω ένα τόπι στη μύτη μου, όλοι θα χαρούν να βλέπουν μία φώκια να κάνει το νούμερό της και μάλιστα τζάμπα.
-Να βγάλω σέξι φωτό αλά Ντιβάιν και να τις στείλω στο Χόλλιγουντ (με μαύρο γυαλί).. Να γίνω το επόμενο χοντρό σεξ σύμπολ, να κάνω πάταγο, θραύση, να κάνω καριέρα για 4 μήνες (μετά θα ξεφουσκώσει η κοιλιά, μαζί και η σύντομη καριέρα μου).
-Να πάω να φωτογραφηθώ για λογαριασμό κέντρου αδυνατίσματος για το «πριν». Χρειάζομαι ένα σαλονάκι φυσικά (δισέλιδο στην γλώσσα τη διαφημιστική) γιατί σε μονή σελίδα δεν χωράει ούτε ο αφαλός μου.
Αν έχετε καμία καλή ιδέα ανυπομονώ να την ακούσω. Εντωμεταξύ, έχω κι ένα μεγάλο πρόβλημα: έναν ξέρω που πλάσαρε την κοιλιά του και μετά τον έφαγε το μαύρο σκότος. Μιλάω για τον Μπράιαν Ντένεχι στην ταινία του Γκρίναγουέι «η κοιλιά του αρχιτέκτονα». Μετά από αυτήν την ταινία η καριέρα του Μπράιαν όχι μόνο έκανε κοιλιά, έκανε και προγούλι – να μην σου πω και διπλοσάγονο. Ο τύπος έπαιξε σε τεράστιες σκουπιδιές και απορώ, τι απέγινε αυτός ο αρχιτέκτονας που τα έβαλε με τον Νεύτωνα και μόλις γεννήθηκε το μωρό του και πρωτοάκουσε το κλάμα του, έσκασε από την ταράτσα και τέλειωσε η ταινία έτσι άκαρδα;
Ανησυχώ...
Η καριέρα μου κινδυνεύει. Ο ατζέντης μου έχει αρχίσει και μου κάνει γυριστές. Τα τηλέφωνα δεν χτυπάνε πια. Ανησυχώ πολύ. Και κάνει και μία ζέστη άλλο πράγμα λέμε…