ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ (Ο ΜΠΑΤΣΟΣ-ΜΠΑΤΣΟΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ....)

ΓΚΛΑΝΤ ΤΟ ΜΠΙ ΓΚΕΪ (ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ)

Εκεί που έπαιζα μουσική, εισβάλλουν δύο μπάτσοι στο «μαγαζί» και πυροβολούν τον πολυέλαιο. Ο πολυέλαιος γεμίζει τρύπες.
Σιγά τον πολυέλαιο! Το πρόβλημα είναι ότι τώρα στρέφουν τα όπλα σε μένα, έγκυο απροστάτευτη d.j. με δίδυμα στην κοιλιά!
Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Μήπως έπαιζα δυνατά μουσική; Μήπως έπαιξα το Fuck The Police; Από το φόβο δεν μπορώ να μιλήσω και φυσικά, ούτε να κάνω αλλαγή το κομμάτι που φτάνει στο τέλος του.
-Λέγε, ρε! φωνάζει ο χοντρός με το μουστάκι. Τι εκτέλεσή είναι αυτή, γιατί θα σε… εκτελέσω!!
Ξεροκαταπίνω. Θέλω να του δείξω το c.d. αλλά είναι μαϊμού και φοβάμαι μην με πυροβολήσουν που είμαι πειρατίνα…
-Ξέρετε… αυτό είναι το Χάου Σουν ιζ νάου από Σαϊκεντέλικ Φερς (κάτι τέτοιες ώρες ξεχνάς την καλή σου προφορά).
-Από Psychedelic, ε;! Γιατί ρε;! Οι Smiths δεν σου κάνουν; ουρλιάζει ο χοντρός και πυροβολεί. Εμένα. Αν και δυσκίνητη, προλαβαίνω να σκύψω κάτω από το μπαρ και η σφαίρα καρφώνεται στην κονσόλα. Η μουσική σταματά.
Κάνουν τον γύρο του bar και με βρίσκουν κουλουριασμένη ανάμεσα σε κάτι Κορόνες και Στέλλες. Νομίζω πως θα με σκοτώσουν επειδή παίζω συχνά διασκευές…
-Έβγα έξω, ρε, φωνάζει ο αυτός που δεν είχε μιλήσει μέχρι τώρα. Και πριν διασκευή έπαιξες. Το Tainted Love από Inspiral Carpets!! Αυτό είναι παράβαση του νόμου!! Τι έχουν οι Soft Cell δηλαδή, είναι πολύ pop για τη μούρη σου;
Με σημαδεύουν. Οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι και τρώω δύο στο πόδι. Όχι βέβαια γιατί ήθελαν να με σταματήσουν (δεν έτρεχα) αλλά γιατί δεν ξέρουν σημάδι. Λιώμα ο αστράγαλος. Οι θαμώνες δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη…
Ξαφνικά, κάτι μου περνά από το μυαλό. Αν οι τύποι γουστάρουν Soft Cell και Smiths… χμ… βρε μήπως είναι λίγο gay;
Τα παίζω όλα για όλα. Κουτσαίνοντας (ήρωας η έγκυος) σηκώνομαι όπως-όπως και ερωτώ ναζιάρικα, σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα:
-θέλετε να παίξω κάτι για σας;! Κάτι… μόνο για σας!!!
Οι μπάτσοι κοιτάζονται καχύποπτα. Λένε «ναι» με ένα μούγκρισμα.
Με χέρια που τρέμουν βρίσκω το Glad to be gay. Το βάζω. Να σημειωθεί πως οι πρώτοι στίχοι λένε «btitish police are the best in the world”. Ύστερα βάζω το Smalltown boy. Το κόλπο πιάνει. Συνεχίζω με Sylvester, you make me feel mighty real. Αυτό ήταν. Τα όργανα εκδηλώνονται. Ο χοντρός πετάει τη στολή, φιλάει με πάθος τον άλλο μπάτσο, ενώ συγχρόνως κάνουν στριπτίζ και αποκαλύπτουν ροζ τιγρέ κολάν. Το μπαρ γίνεται ντίσκο. Οι μπάτσοι χορεύουν (αγκαλιά) και κερνάνε τεκίλες. Το μπαρ γίνεται studio 54. Κάποιος μου βάζει επίδεσμο στο πυροβολημένο πόδι. Όλα καλά. Μάλλον θα ζήσω. Πάρτι τρελό, η disco ball λάμπει και γελάνε και τα μουστάκια τους, τι τα θέτε όπως;! Ο μπάτσος είναι μπάτσος. Δεν ξεχνά την υπόστασή του. Κάνω το λάθος και βάζω το Take a Chance On me. Μοιραίο λάθος. Το έβαλα, βλέπετε, από Erasure, που ήταν διασκευή…
Ο χοντρός αρπάζει το όπλο και πριν προλάβω να σηκώσω τα χέρια, με πυροβολεί μέσα στο ασπράδι του αριστερού μου ματιού. Ευτυχώς, αστοχεί και το Μπέιλις πίσω μου γίνεται κομμάτια.
-Άντε πλύνε κανά σφηνοπότηρο, κορίτσι μου. Λύσσαξες με τις διασκευές…
Είπαμε. Ο μπάτσος, μπάτσος θα μείνει…