ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ

Όσοι με ξέρουν, λένε ότι έχω μνήμη αγέλης ελεφάντων, θυμάμαι φράσεις και γεγονότα ξεχασμένα εντελώς, που κοιμούνται ελαφρά ωστόσο κάτω από τα σκεπάσματα του μυαλού. Πρόσφατα θυμήθηκα πώς αισθανόμουν μικρή όταν έβρισκα μία άγνωστη λέξη και τη δίψα μου να καταλάβω το νόημά της.
Κάποτε ένα παλιό περιοδικό - με φωτορομάντζα και αστυνομικές ιστορίες της μιάμισης σελίδας- έπεσε στα χέρια μου, τίτλος ιστορίας «το άλλοθι!». Τι εύηχη και μυστήρια λέξη στα αυτιά ενός παιδιού! Ουδέτερη αλλά τρομαχτική, έπρεπε να μάθω.
Η μαμά μου πρόθυμα μου εξήγησε και φρόντισε να μου φέρει χίλια δυο παραδείγματα για να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι το ακλόνητο άλλοθι και συγχρόνως να μου πλέξει το εγκώμιο της ειλικρίνειας, που ποτέ δεν θα σε αναγκάσει να χαμηλώσεις τα μάτια όταν κοιτάς στον καθρέφτη...
Μεγαλώνοντας δεν ξεπέρασα ποτέ το σύνδρομο του άλλοθι. Οι δικαιολογίες δεν μου έφταναν, καχύποπτη όσο δέκα Πουαρό μαζί, έψαχνα τον ένοχο. Ήθελα αποδείξεις, τοποθεσίες, ονόματα, ντοκουμέντα. Οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν άλλοθι του κώλου. Εφεύρισκαν βολικές αναπαραστάσεις για να θολώσουν ακόμα περισσότερο την εικόνα που είχα για αυτούς. Έχω και είχα πάντα πρόβλημα με τους ανθρώπους που κρύβουν την αλήθεια. Οι αληθινοί άνθρωποι δεν χρειάζονται να ψάχνουν άλλοθι και να δίνουν εξηγήσεις. Είναι υπεράνω υποψίας και ευτυχώς, δεν είναι ικανοί για όλα. Με έχουν κουράσει οι ικανοί για όλα. Όλοι μας είμαστε ικανοί για όλα, η ικανότητά μας όμως να διαχειριζόμαστε την παρακμή, μας ξεχωρίζει από αυτούς τους άθλιους, από αυτούς τους επικίνδυνους τύπους, που όπως σε ένα αστυνομικό βιβλίο αρχικά περνάνε απαρατήρητοι, ύστερα όμως αποδεικνύεται πως ο ρόλος τους είναι πολύ πιο σκοτεινός, πολύ πιο σύνθετος… Κι αναρωτιόμαστε ποιοι είναι όλοι αυτοί και που το βρήκαν τόσο θράσος και θυμώνουμε μέρα με τη μέρα πιο πολύ και έρχεται Κυριακή βράδυ και είναι σαν κάθε Κυριακή βράδυ… Κλείνεις την εφημερίδα και συνειδητοποιείς πως διάβασες της προηγούμενης βδομάδας, την παλιά, τίποτα όμως δεν άλλαξε και τίποτα δεν θα αλλάξει, κατεβάζεις τα ρολά και νιώθεις το κρύο γύρω σου, ένα παγωμένο σύννεφο που δεν λέει να μετακινηθεί… Σηκώνεις το τηλέφωνο, ζητάς βοήθεια. Ο έμπειρος ντέντεκτιβ θα είναι σύντομα κοντά σου. Θα σου ζητήσει να του τα πεις όλα από την αρχή και θα σε ηρεμήσει. Στην σελίδα εκατόν ογδόντα το πολύ, ο ένοχος θα έχει αποκαλυφθεί.
Στα βιβλία.
Γιατί στην πραγματικότητα είσαι μόνος σου σε αυτό το παγωμένο σύμπαν. Ο ντέντεκτιβ δεν θα έρθει ποτέ, αύριο είναι Δευτέρα και πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς, ο ντέντεκτιβ έχει χάσει τον δρόμο εδώ και πολύ καιρό, δεν υπάρχει πια καλός ντέντεκτιβ, μάθε να ζεις μόνος σου μέσα στους τέσσερις τοίχους σου, μάθε να μην μιλάς πολύ και κυρίως να μην ονειρεύεσαι φωναχτά γιατί ενοχλείς του γείτονες που κοιμούνται…