Tο παράπονο ενός καμμένου cd και ωδή στην κασέτα (παραλήρημα νάμπερ ουάν)

Οι άνθρωποι δεν είναι cd να τους καις, κλείσε το nero και άκου καλά!!

Στο nero ρυθμίζεις ακόμα και την ταχύτητα της προόδου. Η ζωή είναι αλλιώς! Δουλειά της είναι μία να σε γκαζώνει, μία να σε φρενάρει, μην μου κλείνεις λοιπόν ραντεβού κάτω από τον Μεγάλο Μπεν. Αν έρθω νωρίς, θα τσαντιστώ που θα σε περιμένω, αν αργήσω, θα θυμώσεις.
Χάρισέ μου μια κασέτα! Γράψε με την παλιά, επίπονη μέθοδο, μία κασέτα (και φρόντισε τα μικρά κενά μεταξύ των τραγουδιών να είναι μικρά), κόπιασε επιτέλους για κάτι! Μην βασίζεσαι στην ευκολία του nero. Κάνεις copy-paste και γεμίζεις τον σκληρό με κλωνοποιημένα mp3, πασχίζεις να τα στριμώξεις όλα μαζί, εκμεταλλεύεσαι τον χώρο και τον χρόνο, κάνε ένα pause! Σου το είχα πει, δεν μπορείς να κάνεις ένα γρατζουνισμένο cd να τραγουδήσει και όχι, δεν θέλω τη νέα, βελτιωμένη version του nero. Θέλω ένα πρόγραμμα που τα παράθυρά του θα βλέπουν σε θάλασσα. Θέλω η μουσική να είναι γρατζουνισμένη, σαν τον δίσκο που κάνει χρατς-χρατς και θέλω να δω τα χρώματα, όχι στον κώλο του γυρισμένου ανάποδα cd, αλλά να τα δω να ζωγραφίζονται με φυσικό τρόπο μπροστά μου, να καίγεται ο ήλιος στο βάθος, να «καίγεται» να βουτήξει στη θάλασσα, όσο εσύ θα εκμεταλλεύεσαι το nero γεννώντας αντίτυπα και φορτώνοντας τον ήδη βεβαρημένο μου δίσκο με φακέλους που γράφουν το όνομά σου.


Δεν θα σου κάνω rename. Τι ωφελεί να αντικαταστήσω το «χαμένος χρόνος» με κάτι άλλο, πιο ενθαρρυντικό; Χαμένος θα είσαι όπως και να ‘χει, γι’ αυτό και σε έχω ζιπάρει ήδη. Σε χώρεσα σε ένα τόσο δα μικρό κουτί και σε έθαψα, όπως έκανε η Amy στο “Back To Black”. Ζιπαρισμένος έτσι όπως σε συρρίκνωσα, φεύγεις από το mail μου και πας από κει που ήρθες, καλό ταξίδι! Ποτέ δεν μου άρεσε ο τρόπος που άγγιζες τον υπολογιστή. Και ποτέ δεν μου άρεσε ο γραφικός σου χαρακτήρας. Έγραφες με έναν τρόπο που έδειχνε ότι μισούσες τις λέξεις και τα νοήματά τους. Για αυτό κατέφευγες πάντα στις γραμματοσειρές, σε αντίθεση με μένα που λατρεύω να σκαλίζω τα καλλιγραφικά μου, σχιζοφρενικά γράμματα παντού και να έχω πάντα στο τσεπάκι μία καλή γομολάστιχα που σβήνει ακόμα και τις σκιές…