Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ, Ο ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΣΙ...

Σήμερα γιορτάζει ο Γιάννης μου (χρόνια πολλά Γιάννη!!) αλλά σαν σήμερα πέθανε ο Ναπολέων. Ένας είναι ο Ναπολέων. Ο Λαπαθιώτης φυσικά. Και ο Γιάννης (μου) ένας είναι, οπότε από εδώ και πέρα ξύνουμε το κεφάλι για να κατεβάσουμε μια «λύση» που να χωράει και τους δύο!!



Κάπως έτσι αισθάνθηκα όταν ένα μεθυσμένο βράδυ βρέθηκα στην πιο ζαλιστική αγκαλιά. Το… χανγκόβερ συνεχίζεται.

ΣΤΟ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΚΕΝΤΡΟ (Ν. ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ)
Τώρα που παίζει το βιολί κι έχουμε πιει τόσο πολύ,
που μ’ έναν έρωτα τρελό σα να’ μαστε δεμένοι
σ’ ένα συντρόφεμα ζεστό, βάνε ξανά να ζαλιστώ,
μεσ’ στ’ όνειρό σου να κλειστώ. Το μόνο που μου μένει.

Γιατί αν λείψει το κρασί και φύγεις άξαφνα κι εσύ
και βουβαθεί και το βιολί με τον γλυκό βραχνά του,
μεσ’ στης καρδιάς μου το κενό, μεγάλο σα τον ουρανό,
θ’ ακούσω πάλι το βραχνό τραγούδι του θανάτου.



Δεν χρειάζεται βέβαια να σας πω πόσο "στενό, βαθύ και θλιβερό" είναι το μονοπάτι...
Ευτυχώς, βρήκα το "ανεύρετο", ευτυχώς, αυτή τη φορά το μονοπάτι δεν έβγαλε σε καημό...
Όχι, δεν θα βάλω το "Ερωτικό" που όλοι ξέρουμε.
ΟΤΑΝ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ... η αγάπη κερδίζει τον φόβο.

ΟΤΑΝ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ
Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τα περασμένα...
Ξυπνούν αργά, σα μουσικές νεκρές από καιρό,
- σε μουσικές που χάθηκαν, και που τις λαχταρά,
κι έρχονται πάλι, μαγικά κι ανέλπιδα, σε μένα...

Πόθοι, παράπονα παλιά, νοσταλγικές φωνές,
λόγια βαθιά κι αξέχαστα, κι ωστόσο ξεχασμένα,
παράξενα χειμαιρικές αγάπες μακρινές,
ὅπως η φλόγα μιας αυγής, υψώνονται σε μένα

Μια βρύση, τότε, μαγική, μου λύνεται ξανά,
και το τραγούδι ρυθμικό στα χείλη μου ανεβαίνει,
- ένα τραγούδι καθαρό, καθώς τα δειλινά
που μέσα του λυτρώνονται, και ζουν οι πεθαμένοι...
___________________________________________________

Σαν σήμερα ο Λαπαθιώτης έστρεψε το περίστροφο πάνω του και παραιτήθηκε...

Ακόμα ένας "ιδανικός αυτόχειρας" που άφησε πίσω του αριστουργηματικά ποιήματα, ραντισμένα με μελαγχολία, αληθινά μέχρι το κόκκαλο της ψυχής.

Γιάννη,
χρόνια πολλά και ό,τι επιθυμείς να σκοντάψεις πάνω του!