ΞΕΣΚΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΠΑΛΙΑ ΒΙΒΛΙΑ... (ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ 1859-1951)

Ο Γεώργιος Δροσίνης γεννιέται το 1859, την ίδια χρονιά με τον Παλαμά και πεθαίνει σαν σήμερα, το 1951.
Στα 19 του, κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο «Αράχνη» για να απλώσει τον ποιητικό ιστό του.
Και είναι ένας όμορφα κεντημένα ιστός.
Εκατό χρόνια μετά, πολλοί αέρηδες φύσηξαν, πολλά βιβλία σκονίστηκαν, κινήματα γεννήθηκαν, πέθαναν, η ποίηση του Δροσίνη όμως, παρόλο τον συντηρητισμό της, αναπνέει ακόμα και αναδύεται στο φως, κοιτάζοντας στα μάτια τον αιώνα μας και πιθανότατα και άλλους, μελλοντικούς αιώνες...


Ο Δροσίνης μαζί με τον Παλαμά και τον Καμπά, ανοίγουν τους δρόμους στη Δημοτική γλώσσα. Οι Παρνασσιστές γίνονται η πυξίδα τους, ο ρομαντισμός αργοπεθαίνει μέσα στις βαρύγδουπες λέξεις που τον συντηρούν και η ποίηση γυρνά σελίδα.

Ο Δροσίνης είναι πολύ αγαπημένος μου ποιητής και η μόνη κηλίδα που μουντζουρώνει τις σελίδες του έργου του, είναι ο συντηρητισμός του, οι γλωσσικές του επιλογές που δεν προχώρησαν το όραμα παραπέρα. Αυτό όμως δεν αμφισβητεί την αξία του, εξάλλου, το Νόμπελ δεν το έχασε από κάποιον κατώτερο, αλλά από τον περίφημο Αντρέ Ζιντ.

Το μουσείο Δροσίνη βρίσκεται στην Κηφισιά και είναι τυλιγμένο με το άρωμα εκείνης της εποχής. Αχ, μην μου ζητάτε διευθύνσεις!! Εγώ, είμαι εδώ για να ξεσκονίζω ξεχασμένα βιβλία και να διαβάζω ποιήματα.

Αυτό, ας πούμε, που μιλά για τη νύχτα!
Ο Γεώργιος Δροσίνης αφουγκράζεται τα μυστικά της νύχτας και τα μυστικά αυτά, των κάστρων και των άστρων, δεν έχουν εποχή, δεν κρύβονται πίσω από καμιά τεχνολογία.
Ακολουθήστε τον να μοιραστούμε τα μυστικά!



Βαθιά, τη νύχτα

Βαθιά, τη νύχτα τα μεσάνυχτα,
με τα ανοιχτά φτερά του ονείρου,
πετά η ψυχή μου, σκλάβα ελεύθερη,
στους μυστικούς κόσμους του Απείρου,
τη νύχτα βλέπει όλα τα αθώρητα,
που απόκρυβεν η πλάνα μέρα
τη νύχτα ακούει όλα τα ακούσματα
στον ατρικύμιστον αέρα.
Βλέπει των κάστρων τα φαντάσματα
και τα λευκά στοιχειά των κάστρων
κι ακούει των δέντρων το μεγάλωμα
και το περπάτημα των άστρων.