...ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΑΝ ΠΛΑΝΟ ΤΟΥ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ: ΜΗΝ ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ ΤΟ ΦΙΛΜ!

Ο χρόνος τρέχει, τα πλάνα της ζωής μας διαδέχονται το ένα το άλλο.
Με προκαθορισμένες ατάκες και βίαια cut, το φιλμ της ζωής μας βγαίνει στις αίθουσες και φέτος.

Ο Αντρέι Ταρκόφσκι μιλούσε με εικόνες και μόνο.
Πίστευε στην κάθε στιγμή, για αυτό και οι ρυθμοί του είναι αργοί, τα πλάνα του μεγάλα. Η βροχή που πέφτει ασταμάτητα. Η φωτιά που καταστρέφει τα πάντα. Οι αναμνήσεις και το τρεχούμενο νερό. Τα χαμένα όνειρα και «η γλυπτική του χρόνου».
Ο Ταρκόφσκι πολλαπλασίασε την ιδιαιτερότητα της κάθε στιγμής και τόνισε πως η Τέχνη έχει ανάγκη από εικόνες, όχι από συμβολισμούς.

Ο μετασχηματισμός της εμπειρίας του χρόνου ήταν παιχνίδι για τον μεγάλο σκηνοθέτη. Με ελάχιστα χρήματα κατορθώνει να «ζωγραφίσει» ταινίες – αριστουργήματα που σκιαγραφούν τους μεγάλους φόβους του ανθρώπου. Ο άνθρωπος ψάχνει την ψυχή του, όσο η κοινωνία βουλιάζει σε μια γούρνα που πνίγει κάθε δημιουργικότητα, όσο η τεχνολογία πραγματοποιεί αλματώδη βήματα που σκορπούν αμηχανία στον σκεπτόμενο άνθρωπο.
Ο Ταρκόφσκι προσδίδει στην κάθε στιγμή την αγωνία που της αντιστοιχεί. Όλα παρατείνονται και διαρκούν περισσότερο, όλα συμπάσχουν.

Ο Ταρκόφσκι πέθανε σαν σήμερα νικημένος από τον καρκίνο. Πριν κλείσει τα σοφά του μάτια, προλαβαίνει να χαρεί τα 4 βραβεία στις Κάνες για την «Θυσία».

Ας είναι οι μικρές και οι μεγάλες μας στιγμές… σαν πλάνο από ταινία του Ταρκόφσκι!
Ας είναι η κάθε μας παρότρυνση απομακρυσμένη από στιλιζαρισμένα, χολιγουντιανά στοιχεία που αλλοιώνουν την πραγματικότητα. Ας αφήσουμε τις στιγμές να κυλήσουν με κλειδωμένη κάμερα, με το μάτι ανήσυχο και υποψιασμένο, με την βροχή να πέφτει ασταμάτητα, με την πόρτα των ονείρων ανοιχτή, με όλα τα χρώματα στην ψυχή να συνθέτουν το πιο όμορφο πλάνο: αυτό, της ζωής μας.
Γιατί η ζωή είναι μία ταινία μικρού μήκους… Μην λυπηθείς το φιλμ όμως!
Ο Ταρκόφσκι είπε πως τα ακατέργαστα, αναξιοποίητα πλάνα είναι αυτό που λέμε «πραγματικός χρόνος»...