Παίζω πλακωτό και κουνάω τα ζάρια. Έρχονται οι πεντάρες, λέω με σιγουριά
και φυσικά, έρχονται.
Η παραμάνα του μισητού αντιπάλου πιάνεται αιχμάλωτη κι απορώ γιατί συνεχίζει να παίζει, ούτε στη φυλακή δεν το παίζουν τέτοιο καταδικασμένο παιχνίδι.
Πόσα αυτάκια έχει ο λαγός; ρωτάω το θύμα και γελάω σαρδόνια. Με μισεί γιατί ξέρει πολύ καλά πως τ' αυτάκια του λαγού είναι δύο, όσα και τα παιχνίδια
που θα χάσει. Το ξέρω πως είμαι μεγάλη κουφάλα όταν παίζω τάβλι, αλλά είναι ψυχολογικό, παίρνω τον αέρα του αντιπάλου. Αν δεν πιστεύεις στα ζάρια που κρατάς, πάνε παίξε τόμπολα κι άσε το τάβλι για τους πιο μοχθηρούς. Το τάβλι είναι ένα αιμοβόρο παιχνίδι που κακά τα ψέματα, ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις…
που θα χάσει. Το ξέρω πως είμαι μεγάλη κουφάλα όταν παίζω τάβλι, αλλά είναι ψυχολογικό, παίρνω τον αέρα του αντιπάλου. Αν δεν πιστεύεις στα ζάρια που κρατάς, πάνε παίξε τόμπολα κι άσε το τάβλι για τους πιο μοχθηρούς. Το τάβλι είναι ένα αιμοβόρο παιχνίδι που κακά τα ψέματα, ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις…
Αυτός που χάνει σου δίνει το δικαίωμα να τον κάνεις σάκο του μποξ. Μπορείς να τον αποκαλείς "κακομοίρη" κουνώντας το κεφάλι, «ψυμάρι», «κορόιδο της τράπουλας», αλλά αν έχει καλό ζάρι αρχίζεις την μουρμούρα για να τον ζαλίσεις και κυρίως για να τον αποπροσανατολίσεις! Του λες στεγνά πως είναι μεγάλο φάντασμα, πως παίζει με τον κώλο, πως παίζει κινέζικο τάβλι και γενικά, του σπας τον τσαμπουκά και φυσικά τη ζαριά, αν αυτό επιτρέπεται. «Κομμένη» του λες κι άμα δεις ότι έχει ρίξει εξάρες, έχεις ξορκίσει το κακό! Βουτάς τα ζάρια κι αρχίζεις το ρεσιτάλ. Συγχρόνως τον ρωτάς που έχει μάθει τάβλι και πόσα ακριβώς χρόνια παίζει.
Όσο το παιχνίδι συνεχίζεται του λες ότι δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον ως παίκτης και του δημιουργείς ψυχολογικά τραύματα, καθώς προσθέτεις ότι παραδίδεις σεμινάρια και μάλιστα τζάμπα! Του εξηγείς ότι μπορεί μεν να χάσει αλλά τουλάχιστον μαζί σου, έχει την ευκαιρία να μάθει τάβλι,
να αναβαθμιστεί ως παίκτης - και ο άμοιρος γίνεται με μαγικό τρόπο, θύμα, τόση κατάρα που του ‘χεις ρίξει δεν γίνεται να μην πιάσει τόπο! Κάποια στιγμή, το παιχνίδι τελειώνει. Πέντε μηδέν!
Νιώθω εναρμονισμένη με το σύμπαν, η ενέργειά μου βρίσκεται στο μάξιμουμ, η αδρεναλίνη μου στο φουλ, όλα κι όλα, η νίκη απαιτεί ενέργεια αλλιώς δεν σε ανταμείβει. Έρχεται το επόμενο θύμα και πιάνει καρέκλα.
Στα πέντε; σε ρωτάει.
Στα πέντε, του απαντάς ψυχρά και πιάνεις πρώτος τα ζάρια. Κι αυτό είναι ψυχολογικό!
Και κερδίζεις ξανά. Επειδή δεν γίνεται όμως να κερδίζεις πάντα, ένα είναι το μυστικό και θα σας το πω γιατί άμα δεν σας το πω θα είμαι κακιά :
Πρέπει να ξέρεις πότε να σταματήσεις.
* Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ βρίσκεται στο www.pswnio.gr. Την δανείζομαι κι ελπίζω να μην πάω φυλακή γι' αυτό. Αλλά κι αν πάω, δεν βαριέσαι, τάβλι θα παίζω κι εκεί. Πρέπει να εξασφαλίσω τα τσιγάρα μου εξάλλου.
